Plus que ma propre vie. 14

Alice en Jasper hangen aan elkaar, net zoals Rosalie en Emmett. Ze zijn niet dronken, maar zeker wel lacherig en op zijn minst lichtelijk aangeschoten. ‘BELLA! Ik wil bij jou in de auto’ roept Emmett en loopt al richting een van de auto’s. Ik lach. ‘Prima. ‘ Ook Rosalie komt bij ons zitten. Alice en Jasper gaan bij Edward in de auto. ‘Tot zo.’ Ik stap in de auto en Emmett zit naast mij voorin. Op de achterbank ligt Rosalie languit. ‘Gordels om’ mompel ik. Braaf gaat Rosalie rechtop zitten en doet haar gordel om. ‘Emmett, jij ook.’ Hij kijkt me grijnzend aan en doet zijn armen over elkaar. ‘Emmett, ik meen het. Anders rij ik niet weg en staan we hier morgen nog.’ Hij zucht. ‘Oké dan..’

Onderweg zit Emmett op zo ongeveer alle mogelijke knopjes te drukken. Hij zit te spelen met de ramen, die steeds omhoog gaan en vervolgens weer omlaag, hij zet de signaal lampen aan. ‘EMMETT! Ik kan me niet concentreren op de weg zo.’ Grijnzend gaat hij door. ‘Pfff, je bent soms echt een klein kind.’ Zucht Rosalie vanaf de achterbank. Emmett stopt met aan de knopjes zitten. Dankbaar kijk ik haar een keer aan.

Aangekomen bij het huis, staat de zilveren Volvo er al. We lopen met zijn drieën naar binnen en Alice komt op me afgerend. ‘Dat duurde zoóo lang!’ zegt ze overdreven. ‘Je lieve broer was vervelend.’ Trots komt Emmett binnen lopen. ‘Dat ben ik!’ iedereen moet lachen om zijn opmerking. Alice, Jasper, Rosalie en Emmett gaan naar boven om te slapen. ‘Dus, ik zal je maar naar huis brengen?’ Ik spring een stukje de lucht in. Ik had niet in de gaten dat Edward achter me stond. Ik kijk hem aan en knik.

Samen lopen we naar buiten en stappen in zijn Volvo. Onderweg zijn we diep in gesprek over van alles. We staan al een tijdje stil voor mijn huis als Edward zegt. ‘We zijn er, Isabella.’ Ik kijk hem nu toch licht geïrriteerd aan. ‘Bella’ zeg ik. Hij kijkt me vragend aan. ‘Ik heet Bella, niet Isabella.’ Hij kijkt me aan. ‘Er staat toch echt Isabella in je ketting’ en hij kijkt erna. ‘Dat weet ik, die heb ik van mijn moeder. Maar ik heb toch liever dat mensen me Bella noemen.’ Hij knikt.‘Prima Bella, ik zie je snel weer.’ Zegt hij als hij ziet dat ik wil uitstappen. ‘Ja, bedankt voor het wegbrengen.’ Zeg ik en kijk hem nog even aan.

Voor de laatste keer deze avond glimlacht hij naar me voordat hij weg rijd.