001

Nieuwsgierig kijk ik rond. Ik heb van mijn moeder geld gekregen om iets voor mijn kamer te kopen. Ik wil niet iets standaards. Ik wil wat origineels. Daarom ben ik naar de kringloopwinkel gegaan. Er hangt hier een aparte sfeer. Alle spullen zijn al een keer gebruikt. Elk object heeft een verhaal. Mijn oog valt op een leuke schemerlamp. Niet origineel maar hij past wel in mijn kamer. Ik kan niet beschrijven wat ik zoek… Ik moet het zien en dan weten dat dit het is.
‘Kan ik je helpen?’.
Ik schrik op uit gedachten. Achter me staat een kleine man met een grappige moedervlek. Mijn oog valt altijd op kleine details.
Ik voel dat ik een rood gezicht krijg. Kom op denk ik bij mezelf, hij vraagt alleen maar wat. Zo moeilijk is het toch niet om antwoord te geven?
‘Uhm, ik zoek wat voor mijn kamer. Ik weet alleen niet precies wat ik wil,’ stamel ik.
‘Wacht even, ik heb misschien wel iets voor je’.
De man loopt met kleine stapjes weg, hij hinkt een beetje.
Terwijl ik wacht slenter ik een beetje door de winkel. Ik ben hier nog nooit eerder geweest. Deze winkel heeft wel wat. Ik ben de enige hier. Voor het eerst sinds een paar dagen is het rustig in mijn hoofd. Veel beter dan de drukte in de V&D. Met een beetje geluk slaag ik hier beter dan daar. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de man al aankomen. Ik kan niet goed zien wat hij draagt.
‘Misschien is dit wel iets voor je?’.
De man heeft een spiegel in zijn handen. Dit is het. Dit is precies wat ik zoek. Het straalt een beetje oudheid uit. Als het antiek is zal het wel heel duur zijn denk ik teleurgesteld.
‘Dat is p-perfect,’ stotter ik. ‘Ik denk alleen niet dat ik het kan betalen.’
De man glimlacht. Ik mag hem wel. Ik kan zien dat hij van zijn winkel houd. Een gevoel van medelijden overspoelt me, misschien is hij wel eenzaam.
‘Deze spiegel staat hier al zo lang… Ik was eigenlijk bang dat ik hem nooit meer weg zou krijgen. Voor tien euro is de spiegel van jouw.’
Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat niemand anders die spiegel zou willen hebben, maar ik zeg niets. Tien euro!
‘Dankjewel!’ roep ik blij.
‘Ik zal hem even inpakken voor je. Let wel op, het is een bijzondere spiegel,’ grinnikt hij.
‘Bijzonder, hoezo dan?’ vraag ik hem nieuwsgierig.
De man lijkt diep in gedachten weg te zakken. Het duurt even voordat hij antwoord geeft. ‘Ach, dat is allemaal bijgeloof joh. Een aantal jaar geleden was de spiegel van mij. Na een aantal jaar kan je het doorgeven aan je kinderen bijvoorbeeld. Helaas heb ik geen kinderen. Maar ik hoop dat jij er even veel plezier aan gaat hebben als ik heb gehad.’
Dat hij zomaar zo een mooie spiegel weg geeft! Ik zou hem nooit weg geven. Zelfs niet aan mijn kinderen. Maar dat zeg ik nu.
‘Dat komt wel goed hoor. Tot ziens’.
Met een grijns loop ik over straat naar huis. Als ik binnenkom zie ik dat de lichten branden.
‘Mam, pap, moet je kijken wat ik heb gekocht!’ roep ik enthousiast als ik binnenkom. Een stilte overvalt me. Fijn, weer alleen thuis. Het zal toch is niet.
‘Miauw’.
Glimlachend kijk ik naar mijn kat. ‘Ja, jij bent er wel voor me he?’