03

Die nacht stonden mijn ogen gericht op de paars beklede muur aan de rechterzijde van het bed. Het raam stond op een kiertje waardoor rilling van de koude wind mogelijk werden. Ik trok mijn dekens wat meer op en hoopte er eigenlijk in te verzuipen. Ik hield absoluut niet van de kou, warmte was waar ik thuis hoorde, maar dat was niet waar hij behoorde. Zo koud dat het de doden overtrof, terwijl Jacob een wandelende kachel was.
Ik moest moeite doen om die twee nu uit mijn hoofd te zetten, vooral hem waarvan ik gezworen had zijn naam alleen in tijden van nood te gebruiken. Maar sinds een paar weken werd het steeds moeilijker voor me. Hij belemmerde mijn toekomst door indirect aanwezig te zijn, juist dat wat ik gehoopt had te vermijden, hem te vergeten. Maar op de een of andere manier was dit niet zo makkelijk en dat terwijl het dik vijf maanden geleden was dat hij verdwenen was. Ik wilde het in het begin niet geloven, maar de tijd drukte op de feiten, op mijn hart. Hij kwam niet meer terug, nu niet.. nooit niet. En daar was ik blij om. Jacob zorgde nu dat ik - wat bijna onmogelijk leek - uit gevaar bleef. Hij maakte me aan het lachen en warmde mijn hart weer op die maanden lang niet meer gepompt leek te hebben. Ik had de knoop door gehakt, de beslissing genomen. Hij was uit mijn leven verbannen en Jacob die er altijd al hoorde vanaf het begin dat ik hem had ontmoet, was daarvoor in de plaats gezet. Niet dat ik hem dwong, eerder andersom op een vriendelijke maar toch speelse manier.
Daar was het weer, een koude rilling besloop mijn lichaam en viel aan wanneer hij dat nodig vond. Ik rolde me op tot een klein, kwetsbaar balletje en hoopte zo snel mogelijk in slaap te vallen. Morgen zou ik naar Jacob gaan, we zouden gaan wandelen en eens goed gaan praten. We moesten wat dingen op een rijtje zetten zodat het voor ons duidelijk zou worden. Maar nu ik de slaap niet vatte was ik gedwongen morgen met wallen op te dagen en waarschijnlijk niet de puf hebben om enthousiast rond hem heen te dansen.
Op het moment dat ik bijna verzonken was in mijn gedachten en ik eindelijk voelde dat ik wegzakte, klapte mijn raam open en zorgde voor een hels kabaal. Ik rukte mijzelf van het matras en bleef zittend staren naar het nog steeds actieve raam. Maar het was niet het raam dat mijn aandacht te pakken had, het was de gedaante die in het raamkozijn zat.
'Jacob?' Vroeg ik op een fluistertoon. Het bleef stil, de gedaante verroerde zich niet nog dat het geluid maakte. Ik tilde de dekens iets wat van me af, klaar om naar hem toe te lopen en te vragen wat er op dit tijdstip zo belangrijk kon zijn.
'Nee,' zei een stem die ik uit duizenden kenden. Dat fluwelen, goddelijke en meest muzikale geluid dat uit de keel van deze jongeman kwam bracht me zowel blijdschap als verdriet aan. Geschrokken deinsde ik terug, dit moest ik wel dromen. Het kon geen werkelijkheid zijn, in mijn dromen ging het niet zo, nee dit was een grote illusie van mijn brein dat nu nog steeds moeite had om in slaap te kunnen komen. Of was het eerder een hallucinatie aangezien mijn huid de omgeving voelde en mijn zintuigen geprikkeld werden?