Hoofdstuk 49

Ik knipperde met mijn ogen en staarde hem met open mond aan. Date? Ik kon me niet herinneren dat ik me ooit verwarder had gevoeld. Mijn mond was kurkdroog. Ik had het gevoel dat ik mijn stem was verloren. Ik slikte moeizaam. ‘J.. Ja, natuurlijk wil ik dat,’ bracht ik er moeizaam uit. Zijn gezicht fleurde gelijk op. Hij pakte mijn hand en schoof de ring over mijn vinger. ‘Hij is prachtig,’ fluisterde ik. ‘Het past bij je,’ zei hij op dezelfde zachte toon. ‘Fred? Ik begrijp het niet helemaal.’ ‘Wat niet?’ ‘Waarom vroeg je mij mee? Je kan zoveel beter krijgen dan mij.’ ‘Zeg dat nou niet! Dat raakt mijn oude hart.’ Hij trekt een scheve grijns. ‘Je bent nog steeds niet oud eierdoos. Ik ken veel en veel oudere mensen.’ ‘Ik snap hem. Ik snap hem helemaal.’ ‘Dat is snel voor de verandering.’ ‘Niet zo’n grote mond kleine!’ Ik steek mijn tong naar hem uit. Hij prikt me gemeen in mijn zij. Ik geef hem een klap tegen zijn achterhoofd aan. ‘Hé!’ ‘Je moet me niet prikken, daar krijg je spijt van.’ ‘Ik zal het onthouden. Hier moet je deze eens proeven.’ Hij propt en brownie in mijn mond. Ik slik hem met moeite door. ‘Huiselfen kunnen echt goed koken!’ ‘Moet je het eten van mijn moeder eens proeven! Die kan ook goed koken.’ ‘Is dat een uitnodiging?’ Zijn gezicht wordt heel langzaam steeds roder. ‘Misschien?’ Hij glimlacht verlegen. ‘Ze kan inderdaad goed koken! Ze heeft me een trui gestuurd en karamel. Die waren echt goed!’ ‘Zei ik toch.’ Ik grinnik even. ‘Aardbeien!’ Roep ik enthousiast. ‘Die zijn echt fantastisch!’ Ik prop er gelijk in mijn mond. ‘Hwierw prwoeerwf.’ Ik prop er een in zijn mond. Hij steekt zijn duim naar me op. ‘Zwijkn zwekerw gowed jwaw.’ Ik slik mijn aardbei door. ‘Zei ik toch.’ ‘Mijn tekst kleine! Mijn tekst!’ Ik glimlach naar hem. Fred lijkt weer een beetje tot zichzelf te zijn gekomen en glimlacht terug. Ik moet toegeven, het was best lief toen hij zo moest blozen. We blijven nog lang zitten, maar gaan uiteindelijk toch naar binnen. In de leerlingenkamer kijk ik op de klok. Over één uur is het avondeten alweer. Ik loop naar de slaapzalen om even mijn jas en tas te dumpen. Ik gooi ze in een kast en ga weer naar beneden. Ik plof neer naast Harry en Ron die bij het haardvuur aan het schaken zijn. ‘Hé Luce lang niet gezien,’ mompelt Ron tussen een zet door. Ik glimlach even. ‘Ik was aan het picknicken met Fred,’ grinnik ik. ‘Picknicken met Fred? Moet hij niet naar Madame Plijster?’ Vraag Ron en hij staart me verbaast aan. Ik steek mijn handen beschermend op. ‘Ik weet het niet hoor. Ik was zelf ook verbaast.’ Ik besloot hem maar niet te vertellen over het bal. Ik laat mijn blik even door de leerlingenkamer glijden. En daar hangt inderdaad de poster voor het aankomende bal. Ik legde mijn hoofd op de bankleuning. Ik begreep nog steeds niet waarom hij mij gevraagd had. Er waren zoveel meer meisjes, waarom dan precies ik? Wie bedenkt dat nou. Een derdeklasser met een eersteklasser. Die was zelfs voor Fred onverwachts. Dan was er nog een probleem. Ik had geen eens een jurk. Ik wist niet eens er aan te komen. De enige optie was dus naar mijn vader gaan. Ik vroeg me alleen af hoe hij zou reageren. Niet dat ik me daar heel veel zorgen overmaakte. Hij had het zelf geregeld. Alleen had hij er waarschijnlijk niet aan gedacht dat zijn ‘kleine meisje’ ook zou gaan. Ik glimlachte even bij de gedachten. Waarschijnlijk was het voor hem net zo onverwachts als dat het voor mij was. Ik haalde onbewust mijn schouders op. Ik zou wel zien. ‘Luce je haalt je schouders zomaar op. Is dat goed?’ Onderbreekt Harry mijn vage gedachten. ‘Hé wat?’ ‘Waarom haalde je, je schouder op?’ ‘Deed ik dat?’ ‘Ja.’ Ik lach even kort. ‘Had ik niet eens gemerkt.’ Harry glimlacht ook even. ‘Gaan we dan nu eindelijk eten?’ Vraagt Ron. ‘Ik heb zo’n erge honger!’ ‘Jij hebt altijd honger,’ merken ik en Harry droog op. Ron sputtert even tegen. ‘Doe geen moeite. Het is hartstikke waar,’ weer tegelijk. We staren elkaar even aan en beginnen dan te lachen. ‘Dat was lang geleden.’ Verbijsterd staren we elkaar aan. ‘Nu begint het dus echt eng te worden,’ mompelt Ron. ‘Weten we.’