Plus que ma propre vie. 9

Na afscheid van iedereen te hebben genomen loop ik richting mijn huis. Alice was helemaal niet zoals ik eerst dacht. Het is een heel enthousiast en lief meisje. Na wat te hebben gepraat, klikte het heel goed. Toen we over de winkels in de buurt begonnen begon Rosalie ook mee te praten. Door hun schoonheid en de weinige woorden die ze spraken, had ik zo mijn vooroordelen, maar zo leer je maar weer dat je die niet moet hebben. Omdat ik nog nergens in de buurt de weg weet, hebben Alice en Rosalie me aangeboden om mee te gaan shoppen. Ik was niet dol shoppen, maar ik was toch echt warmere kleding nodig. Toen Seleen ons vragend aankeek, heb ik gevraagd of zij ook meeging. We hadden afgesproken voor de vrijdag avond, als het koopavond was. Helaas kon Seleen dan niet mee, ze moest op haar zusje passen, omdat haar ouders een zaken etentje hadden die avond.

Ik open de voordeur met mijn huis sleutel en begroet Charlie. ‘Waar ben jij geweest?’ hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Eh, wat drinken met vrienden’ Charlie knikt, blijkbaar tevreden met het antwoord. ‘Oh Charlie, vrijdag eet ik niet thuis als je het niet erg vindt?’ Nieuwsgierig kijkt hij me weer aan. Ik zucht. ‘Gewoon de winkels en de buurt een beetje bekijken met vrienden van school.’ Hij knikt. ‘Prima Bella, ik red me wel!’

~door naar de volgende dag

Geweldig uur, geschiedenis. De eerste dag dat ik geschiedenis had, was Seleen me nog niet opgevallen. Ik merk nu pas dat we samen in de zelfde klas zitten. Dus hier zitten we dan weer naast elkaar, achter in het lokaal. ‘Weetje zeker dat je vrijdag niet mee gaat?’ vraag ik haar nog eens na. Ze knikt. ‘Je red je heus wel met Alice en Rosalie, ze zijn erg aardig.’ De docent verteld ons dat we stil moeten zijn dus proberen we op te letten.

~pauze

Ik loop samen met Seleen richting de schoolkantine. Seleen vraagt me waar ik heen wil. Ik haal mijn schouders op. Het groepje waar ze de eerste keer bij stond interesseerde me niet zoveel. Ik wist hun namen niet eens meer. Het liefst stond ik bij de tafel Alice en Jasper. Ze waren erg open en vriendelijk. Het gaf me een prettig gevoel om bij hun in de buurt te zijn. Diep in gedachten loop ik Seleen achter na, die meteen richting de eerste groep gaat. De groep waar ik niemand van ken. ‘Om eerlijk te zijn.. Sinds ik met jou omga heb ik meer met Jasper en de hele groep gepraat dan dat ik het afgelopen schooljaar heb gedaan’ zegt Seleen en ze zucht een keer. ‘Vind je dat erg? Voor mij hoef je niet speciaal naar die groep hoor.’ Seleen schud haar hoofd. ‘Nee, ik denk dat ik het juist fijn vind. Het missen van Jasper en Edward is daardoor minder. Het is anders, maar toch voelt het zo vertrouwd.’ Ik knik en kijk richting de andere groep. Als Alice ziet dat ik hun kant op kijk, zwaait ze naar ons. Ik zwaai terug.

Toch voelt het alsof ik er een beetje tussen in sta.