Plus que ma propre vie. 8

Verschrikt kijk ik op. ‘Jeetje Edward! Je laat me schrikken.’ Hij kijkt me onschuldig aan. ‘Sorry, ik moest alleen naar de wc!’ lacht hij. Hij loopt door richting de wc ‘En het is Bella.’ Fluiter ik hem noh zachtjes na.

Toen ik terug kwam van de wc, zat Edward alweer op zijn plek. Hij kijkt me een keer grijnzend aan, maar ik besteed er verder geen aandacht aan. Elke keer als Jasper en Alice even klef doen, zie je Seleen ongemakkelijk de andere kant op kijken. Ook het blondje meisje Rosalie en de breed gespierde jongen Emmett doen steeds klef. Ik snap het hele vriendje – vriendinnetje drama niet helemaal. Alsof je voor altijd bij iemand zou blijven die je op deze leeftijd leert kennen. Het voelt misschien wel zo voor hun, maar ik geloof er niets van dat ze over 4 jaar nog samen zijn. Van mij hoeft al dat drama niet zo. ‘Zal ik nog wat drinken gaan halen?’ vraagt Seleen aan de groep. Iedereen knikt en zegt wat die wil hebben. Seleen staat op en wil richting de bar lopen. ‘Ik help je wel even, dat lukt je nooit alleen’ zegt Jasper terwijl hij naast Seleen komt lopen. Ze knikt goedkeurend. Nu die twee weg zijn, kijkt Alice mij vragend aan. Als onze blikken elkaar kruisen, lacht ze vriendelijk. Ik weet niet zo goed wat ik van haar moet denken, ze heeft nog maar weinig gezegd en als ze iets zei, was dat persoonlijk tegen Jasper. Ik wil net de andere kant op kijken als ze mijn kleren bekijkt. ‘Heb je het niet koud, Bella?’ Ik schrik op van haar zangachtige stem, een beetje verbaasd dat ze daarnet toch echt tegen me heeft gepraat. ‘Eh ja, behoorlijk. Ik ben deze kou niet gewend en heb nog niet echt tijd gehad om warmere kleren te kunnen kopen.’ Alle gezichten draaien een beetje verbaasd om. Het was voor het eerst deze middag dat ik zoveel woorden achter elkaar zei. Ik grinnik, mijn vrienden van eerst klaagden soms dat ik zelfs teveel praatte. Wat een nieuwe omgeving al wel niet met je kan doen.