Plus que ma propre vie. 7

De schooldag was voorbij. Buiten stond Seleen me op te wachten. Ik was blij dat ik iemand heb leren kennen en dat meteen de tweede dag al. Ik begroet haar. ‘Seleen?’ Ze kijkt me vragend aan. ‘Ga je ook wel eens om met die hele groep?’ Ze knikt. ‘Ik kan het ook erg goed vinden met Alice hoor. Soms merk ik nog wel dat ze het moeite heeft dat Jasper bij een ander meisje in de buurt is, maar ze weet tegelijkertijd ook dat we al heel lang goed bevriend zijn.’ Het was wel een rare situatie.. ‘Nouja, zullen we ergens wat gaan drinken?’ vraagt Seleen. ‘Ja is goed, ik heb de hele buurt hier nog niet gezien.’ Seleen lacht. ‘Veel valt er niet te zien hoor!’

Seleen en ik zitten tegenover elkaar aan een tafeltje. Beide hebben we warme chocolade melk besteld. Ik vraag mezelf af of ik ooit zou wennen aan deze kou. De deur van het cafétje vliegt open en dicht. Alle jeugd die hier rond hangt hebben bekenden gezichten van school. De deur vliegt weer open en Jasper en Alice komen hand in hand naar binnen gelopen. Achter Jasper en Alice lopen het onbekende meisje en de onbekende jongen hand in hand. Daarachter komt Edward nog aanlopen. Als Jasper ons ziet, zwaait hij enthousiast onze kant op. ‘Heb je hier nooit moeite mee?’ vraag ik haar zacht, zodat de anderen het niet kunnen horen. ‘Je zou eens moeten weten.’ Zucht ze. Jasper en de hele groep staan nu bij onze tafel. ‘Vinden jullie het goed als wij erbij komen zitten? Het is nogal druk.’ Seleen knikt en we maken plaats.

Nu die hele groep erbij zit praat ik niet zoveel. Het onbekende meisje bleek Rosalie te heten. De onbekende jongen was Emmett. Emmett was de broer van Edward en Alice. En Rosalie was de zus van Jasper. Erg ingewikkeld allemaal als je het mij vraagt. Ik sta op en zie Seleen me vragend aan kijken. ‘Wc’ fluister ik. Ze knikt en gaat weer verder in gesprek met de rest van de groep.

Ik loop richting de deur waar het bordje DAMES op staat. Onderweg hangen er allemaal fotolijstjes aan muur. Aandachtig kijk ik naar de foto’s als een onverwachte stem me laat opschrikken. ‘Is het interessant, Isabella?’