Plus que ma propre vie. 6

De jongen, Jasper, kijkt onze kant op. Ik zie Seleen een keer naar hem glimlachen. Hij zegt wat tegen zijn vriendin en komt onze kant op. Als Jasper Seleen een knuffel geeft sta ik er een beetje verbaasd bij te kijken. ‘Hey Jasper.. Dit is Bella, ze is nieuw hier.’ Jasper laat Seleen lost en steekt vriendelijk zijn hand naar me uit. ‘Jasper ‘ zegt hij met een glimlach. Ik glimlach terug. Een beetje overdonderd door hoe knap hij eigenlijk van dichtbij is. ‘Ik spreek je nog wel, Seleen’ zegt Jasper, voordat hij terug loopt naar de tafel gaat waar hij net met zijn vriendin stond. Aan die tafel zitten nog twee jongens en één meisje. Ik kijk Seleen vragend aan. ‘Ik wist niet dat je hem kende?’ Ze knikt. ‘Jasper en ik zijn vrienden. Nouja, waren vrienden. We trokken veel met elkaar op voordat hij Alice – zijn vriendin – leerde kennen.’ Ik zie haar een pijnlijk gezicht trekken. ‘Heeft hij je laten vallen voor hun?’ vraag ik voorzichtig. ‘Het is niet dat hij niet me om mag gaan, maar hij is helemaal gefocust op Alice.’ Seleen wijst naar een jongen die naast Alice zit. ‘Dat is Edward. Met Edward trok ik ook veel op, hij is de beste vriend van Jasper. Alice is het zusje van Edward. Allemaal erg ingewikkeld, maar sinds ze een stelletje zijn, zijn ze niet meer van elkaar weg te houden.’ Ik knik begrijpend. ‘Het spijt me voor je Seleen, dat moet vast moeilijk voor je zijn’

~pauze voorbij, laatste uur

Ik sta voor het lokaal te wachten. De docent biologie komt aanlopen en doet het lokaal open. De docent legt zijn spullen neer en als alle leerlingen zitten roept hij orde in de klas. ‘Leerlingen, vandaag gaan we een opdracht doen in groepjes. De groepjes mogen zelf gemaakt worden, maar zorg dat iedereen bij een groepje zit. De groepjes bestaan uit 3 of 4 personen.’ Fijn, niemand die ik in deze klas ken. Ik zie dat er om me heen al meerdere groepjes uitstaan. ‘Meisje… eh Bella?’ hoor ik achter me. Ik kijk om, me afvragend wie mijn naam weet in deze onbekende klas. Ik zie het vriendelijke gezicht van Jasper achter me. Vragend kijk ik hem aan. ‘Bella was het toch?’ zegt hij. Ik knik. ‘Als je wil mag je bij mij en Edward in het groepje? Ik weet dat je net nieuw bent enzo.’ Ik knik dankbaar. ‘Dankjewel.’ Ik pak mijn spullen en ga bij Jasper aan het tafeltje zitten. Stiekem kijk ik naar de twee. Als Edward ziet dat ik naar hem kijk, bloos ik en kijk betrapt de andere kant op. ‘Natuurlijk, wat onbeleefd. Mijn naam is Edward.’ En hij steekt zijn hand uit. Dit is de eerste keer dat ik Edward hoor praten. Zijn stem, prachtig. Onbeschrijfelijk mooi. En dan hebben we het er nog niet eens over hoe hij eruit ziet. Ik hoor een zacht kuchje en Edward kijkt me vragend aan. ‘Oh eh, Bella’ zeg ik een beetje ongemakkelijk. Hij knikt. De rest van de les moet ik moeite doen om mijn hoofd erbij te houden. Deze jongens waren zo opvallend mooi vergeleken met de rest van de jongens die hier rondlopen. De andere jongen die ook bij hun zat in de pauze – ik weet zijn naam niet- was al net zo knap als Edward en Jasper. Nog niet gesproken over Alice en het andere meisje. Iedereen in hun omgeving zal zich meteen lelijk voelen.