De 100e Hongerspelen - 135

Niet veel later maakten we ons eerste slachtoffer. De oude Snow liet Cray arresteren, de oude hoofdvredebewaker van twaalf.”

“Wat, die oude Cray?”, vroeg Katniss geschrokken. “Wat hebben jullie met hem gedaan? Ik bedoel, we mochten hem niet, maar…”
“De oude Snow gaf hem de doodstraf, maar zijn zoon kreeg het voor elkaar dat ik hem kreeg, om het medicijn te testen. Dat was natuurlijk nog niet eerder gelukt. Het werden testen op lange termijn, en niet veel later kwamen er andere ‘gestraften’ bij. Of het wel op iedereen hetzelfde effect had. Ik trapte er met open ogen in. Snow gebruikte het medicijn als zijn privégevangenis, voor zijn eigen gewin. In totaal gebruik ik het medicijn voor vierentwintig personen, Adriënne en drieëntwintig gevangenen. Van de meeste gevangenen is iedereen er van overtuigd dat ze werkelijk gestorven zijn, ze waren maar net te redden. Anderen zijn gewoon verdwenen en nooit teruggevonden, officieel ook dood. Een deel van de doden zijn zogenaamd gestorven door Snows eigen toedoen. Eén keer in de week ga ik erheen. Ze zitten bij elkaar, geblinddoekt en vastgebonden aan palen. Geen eten, alleen het medicijn in combinatie met een sterk voedzame toevoeging. Jaren lang.” Katniss en Adriënne keken hem ongelovig aan.
“Dat is wreed”, siste Adriënne. Ze kwam half recht.
“Drieëntwintig… Wie is de laatste tribuut?”, fluisterde Katniss, die besefte wat het aantal inhield.
“Ik, als ik het doorvertel”, zuchtte de dokter. “En anders… het valt te raden, spotgaai. Bijna alle gevangenen zijn uitgekozen om jou eronderdoor te krijgen, anderen voor Adriënne. Een dierbare van één van jullie. Hij heeft even gedacht om jullie er zelf in te sturen, maar dat zou te veel protest opleveren.”
“Ongelofelijk”, kreunde Katniss. “Laat me raden, de Spelen na deze, na mijn zoon?”
“Inderdaad. Het hadden mooie kwartsspelen opgeleverd, maar hij wil geen vijfentwintig jaar meer wachten.” Katniss en Adriënne keken elkaar aan. Ze vroegen zich exact hetzelfde af, maar wilden ze het wel weten?