De 100e Hongerspelen - 134

u zult nooit weten of ik u dat ene stukje informatie waar ik zoveel belang aan hecht geef als ik niet eerst met Adriënne alleen kan spreken.”
“Oh, dat zullen we op de ene of andere manier wel merken, dokter”, merkte Peli op.

“Misschien, maar is het dan op tijd?”, reageerde hij. “Kijk, ik wil niet moeilijk doen en ik wil best proberen jullie te helpen, maar ik wil dit echt eerst alleen met haar bespreken. Hoe sneller hoe beter. Bovendien heb ik een vriend bij de camerabewaking, zodat we vanavond veilig zijn voor Snows ogen.” Bijna iedereen in de kamer wilde protesteren, maar Katniss was hen voor.
“Laat ons alleen”, eiste ze, en beduidde dat ze het over zichzelf, Adriënne en de dokter had.
“Maar Katniss…”, protesteerde Johanna.
“Ik weet wat ik doe”, zei ze kalm. Ze wuifde iedereen weg en wachtte tot de deur dicht was.

“Zo dokter, meer krijgt u niet, ik laat niemand alleen met haar”, zei Katniss kalm.
“Mevrouw Everdeen, met alle respect, maar…”
“Ik vertrouw haar”, fluisterde Adriënne. Ze keek de dokter aan. “Vertel het nu maar, ik heb geen geheimen voor Katniss.” De dokter aarzelde even.
“Goed dan”, zwichtte hij. “Maar schrik niet te hard. Ik heb ontzettend veel spijt dat ik erin betrokken ben, maar Snow heeft me te diep in zijn net getrokken, ik kon er niet meer mee stoppen.”
“U kunt het goed maken door het ons nu te vertellen, het is misschien uw enige kans”, moedigde Katniss hem aan. De dokter knikte.
“Het begon met het medicijn. Het levensmedicijn, zoals jij krijgt, Adriënne. Ik was een jonge, arrogante en ambitieuze dokter, en helaas ook een goede vriend van Snow. Het gebeurde bij het ontluiken van de vorige opstand. Ik was intelligent, en daarmee ook ontzettend verwaand. Mijn collega’s hadden een medicijn gevonden waarmee ze iemand die op sterven lag net lang genoeg in leven konden houden om hem erdoor te halen, een paar dagen hooguit. Zij vonden dat een geweldige vooruitgang, maar ik was niet tevreden. Ik wilde meer, sterker, langer werkend. Effectiever, zodat het niet ieder uur moest worden toegediend. Het duurde maar een paar weken, terwijl aan de eerste versie maandenlang gewerkt was. En in plaats van het met mijn collega’s te delen ging ik naar mijn beste vriend.” De dokter schudde droef zijn hoofd. “Hij vroeg me het geheim te houden. Hij zou zorgen dat ik het maakte, hij zou het zijn vader vertellen, ik zou de beste arts van het land zijn. Het streelde mijn ego, ik deed wat hij vroeg. Niet veel later maakten we ons eerste slachtoffer. De oude Snow liet Cray arresteren, de oude hoofdvredebewaker van twaalf.”