Hoofdstuk 19

Hallo David,

Nog één laatste brief dan. Ik ben zenuwachtig voor de date met Rick vandaag. En vreemd genoeg is het enige wat ik nu kun bedenken om te doen is jou schrijven. Voor de laatste keer, dat beloof ik je. Ja, deze keer echt. Ik heb er vertrouwen in. En dat is niet alleen omdat mijn enveloppen weer bijna op zijn. Ik vraag me af hoe het met je gaat, nu Kim het ook heeft uitgemaakt. Je bent vast niet zo blij en ik kan niet zeggen dat ik dat erg voor je vind.

Buiten mijn flatje hoorde ik getoeter, waardoor ik opschrok. Getoeter? Op dat moment ging mijn mobieltje af. 'Rick,' stond er op het schermpje. Ik nam op.
'Hey Rick. Wat is er?'
'Ik sta buiten op je te wachten. Kom snel.' En hij hing op.
Nieuwsgierig rende ik de trap af. Wat zou er zijn?
Eenmaal buiten in de winterse kou zag ik een zwarte auto staan. Ik had geen idee wat voor merk het was, maar het zag er indrukwekkend uit.
Ik keek naar binnen en daar zag ik Rick met een verlegen lachje zitten. Hij wenkte me, en verrast stapte ik in.
'Je ziet er geweldig uit,' zei hij, alsof hij het in de auto al duizend keer geoefend had. Ik vergaf het hem en schonk hem een oprechte glimlach.
'Dank je. Je hebt een geweldige auto, trouwens.'

We praatten een tijdje over de auto, die hij van zijn vader had geleend, totdat we aangekomen waren bij het restaurant.
'Le Lopin Limoneux,' stond op de gevel. Het zag er heel chic uit, maar de naam deed er een beetje afbreuk aan.
'De slijmerige slak?,' vroeg ik Rick. Verward volgde hij mijn blik. Ik sprak aardig Frans en ik wist de vertaling van deze naam. Ik nam aan dat de eigenaren van dit restaurant dachten dat die domme Nederlanders toch geen Frans spraken. Ik begon te lachen en ik lachte nog harder toen ik de geschokte uitdrukking op Ricks gezicht zag.
'Het is niet erg, joh.'

We liepen het restaurant, terwijl ik mijn lachen in probeerde te houden. Mijn blik paste niet echt bij het chique zwarte jurkje en ook Ricks verbaasde blik paste niet goed bij zijn pak. Een vriendelijke ober met een Frans accent wees ons een tafel.
'Voilà, madame et monsieur!'
Toen hij weg was, kon ik bijna mijn lachen niet meer inhouden.
'Dat accent kán niet echt zijn,' fluisterde ik. 'Niemand heeft zo'n accent.'
Rick lachte, eerst wat ongemakkelijk, maar al snel lachte hij zo hard dat de mensen ons met een afkeurende blik aankeken.
'Oui, monsieur. Je voudrais meer slakkèn,' zei ik met een bekakt Frans accent. Rick lachte zo hard dat ik tranen in zijn ogen kon zien. Tegen de tijd dat we bij het toetje waren, konden we bijna niet meer ademen.

'Ik heb honger,' zei ik. We zaten weer in de auto en beseften dat we ons compleet belachelijk hadden gemaakt in het restaurant. Rick had de rekening betaald. Dat was heel lief van hem, maar het was veel te veel geld geweest voor veel te weinig eten. De porties waren belachelijk klein.
Niet dat het ons het iets kon schelen hoe we daar overkwamen. We hadden veel te veel lol gehad.
'Ik ook,' gaf hij toe. 'laten we iets gaan eten waar geen slakken inzitten.'
'Heel graag.'

En zo eindigden we bij een snackbar in onze nette kleren. Ook hier keek iedereen ons aan, maar weer maakte het ons niet uit. We hadden echt eten zonder slakken, en het belangrijkste: we hadden elkaar. Samen lachten we om de ober met zijn accent en de bekakte mensen aan de andere tafels. Het moest een belachelijk gezicht zijn geweest: een stel in nette kleren in een snackbar, die lachten tot de tranen over hun wangen liepen. Maar ik had het nog nooit zo naar mijn zin gehad. Hoewel de date technisch een ramp was geweest, vond ik het geweldig.
In de auto verontschuldigde Rick zich voor de rampzalige date. Ik grijnsde.
'Hoewel dat restaurant vreselijk was, heb ik nog nooit zo gelachen. Het was de beste date die ik ooit heb gehad.'
En ik sprak de waarheid. Hij bloosde schattig en zodra hij de auto stil zette voor mijn huis, kuste ik hem weer.
'Dankjewel.'

Dit verhaal loopt tegen het einde. Ik denk nog iets van 2 hoofdstukjes. Ik hoop dat jullie het leuk vonden en sorry voor het lange niet-posten. School, werk. Je snapt het wel.