1. Vanaf nu is mijn naam Tristan

Alles wat hij achterliet was een brief! Een brief! Hoe kan hij mij nou achterlaten? Mijn bloedeigen tweeling broer! Hoe kan je Tristan! Je weet hoe moeilijk ik het kan uithouden thuis. Maar aan de andere kant…. Telkens als ik weer verdrietig was thuis kwam het omdat ze mij vergaten en alleen maar aan Tristan dachten. Misschien wilde hij me helpen? Nee, haha wat denk ik? Mijn broer is een idioot. Hij zou nooit zoiets als dit kunnen bedenken… Of wel.... Wat maakt het uit! Misschien als Tristan weg is kan ik eindelijk schijnen. Wacht, nu klink ik als Tristan… egoïstisch…. Maar ik ben al zo lang niet meer egoïstisch geweest. Ik heb de hele tijd in de schaduw van mijn broer geleefd. Ik was het zusje van en nooit eens Levy, gewoon Levy…. Ik heb gemengde gevoelens.. mis ik grote broer of niet? Door hem zit ik nu wel in deze situatie. Maar misschien ligt dat aan mijn ouders. Bij mijn ouders gaat alles om reputatie. We leven in een groot huis, dus dat zit al mee. Ze hebben Tristan altijd gepusht in sporten, opleiding en andere dingen. Ze wilden een zoon om trots op te zijn. Iedereen kende Tristan. Maar niemand kende mij, maar daar komt verandering in. Zo iets dan. Het zit dus zo. Tristan schreef in zijn brief dat hij genoeg had van de regels thuis en dat hij zo gepusht werd om de beste te zijn, dus hij liep weg. Mijn ouders waren van slag. Als iemand erachter kwam zouden ze bekend staan als de ouders die hun zoon niet kunnen opvoeden. Dus ze vormden een plan. Ik zou de reputatie goed moeten maken door naar Tristan’s school te gaan en hoge cijfers halen en prijzen in sporten. Ik dacht dit is mijn kans! Ik zou bekend staan om mijn succes en niet Tristan, maar dat was voordat ik erachter kwam dat ik niet naar de school mocht als Levy de Jong, maar Tristan de Jong. Ik moet totdat Tristan terug is doen alsof ik Tristan ben! Mijn ouders zijn echt gestoord. Oh ja, nog een detail. Het is dus een kost school alleen voor jongens…. Wat moet ik nu? Ik heb mijn haren al kort moeten knippen en mijn ouders hebben een soort korset voor me gekocht dat ik elke dag moet dragen. Het zit zo strak, het is moeilijk om te ademen… Ik zit nu in de auto, met mijn koffers en een jongens uniform aan. Ik kan niet eens make up opdoen! Ik zuchtte diep wat me aan mijn strakke korset herinnerde. Ik staarde naar het landschap dat overging in een soort bos. Er stond een bordje langs de zijkant van de weg. “Het st. Petersen.” Mompelde ik. We moesten nog een tijdje rijden voordat we bij de ingang van de school stonden. Wat een grote omgeving om de school… groter dan ik had verwacht. Kan ik tenminste blijven joggen. Ik stapte uit de auto, De chauffeur zette mijn koffers naast me neer. “Succes, Levy.” “Thanks, Martijn. Ik zal je niet vergeten.” Martijn was als een soort oom voor me, hij wist me vaak op te vrolijken, maar Martijn zal ik ook niet meer zien nu. Het was nu alleen ik. “Wat er ook gebeurt, blijven lachen oké? En als het echt niet meer gaat kom ik je halen oké?” “Hahah, jaha. Maak je niet zo’n zorgen Martijn. Het komt heus wel goed.” “Oké Levy, ik zie je als je vakantie hebt.” Hij geeft een aai over mijn hoofd en stapt de auto weer in. Ik slikte. Dit was het dan. Ik draaide me om en zette een glimlach op. Ik mocht Martijn niet bezorgt maken. Anders ging hij nooit weg. Ik zwaaide en bleef staan tot hij weg was. “Oké Levy, je kunt dit.” Ik pakte mijn koffer aan het handvat en liep het terrein op. Ik hoopte dat iedereen zou geloven dat ik Tristan was. ik had mijn schoenen al laten verhogen zodat ik wat groter leek en we hebben school vertelt dat ik een ongeluk had waardoor ik geheugenverlies heb. Hoe zou ik anders moeten verklaren dat ik ‘mijn’ vrienden niet herken. “Hey Tristan.” Huh? Iemand roept Tristan… Uh ik dus. Ik draai me om. Achter me staat een jongen met zwart haar, een getinte huid en bruine ogen. “Tristan, herinner je me?” “Uhm..” hij kijkt me met puppy ogen aan. “Nee, sorry.” Ik staarde naar mijn schoenen. “Nou dan stel ik me toch gewoon ff voor. Ik ben Michel. Ik ben je beste vriend.” Hij zette een lach op zijn gezicht. “Michel he? Ik hoop dat ik je snel herinner! Zou je mee willen lopen naar de receptie.. ik.. uh..” “Je bent het vergeten? Maakt niet uit! kom mee.” Hij houdt me vast aan mijn pols en loopt een van de drie gebouwen in. Hij loopt een paar gangen in en stopt voor een deur. “Hier is het dan, ik hoop dat je in hetzelfde huis komt als ik. Iedereen heeft je gemist!” “Iedereen…” “Maakt niet uit. Je herinneringen komen wel weer als je iedereen weer ziet!” ik knikte en stapte naar binnen. Achter een bureau zit in man in de dertig, blond haar, bruine ogen en een bril. Hij zag er vriendelijk uit. “Tristan, denk ik?” “Ja, meneer.” “Neem plaats op deze stoel hier Tristan, dan geef ik je de informatie die je nodig hebt.” Ik ging zitten in de stoel aan de andere kant van het bureau. “Hey Tristan, Ik ben meneer de Bruijn. Fijn om je te zien jongen.” Ik schudde zijn hand en gaf hem een vriendelijk knikje. “Nou hier is je rooster, een plattegrond en de informatie over de plek waar je dit schooljaar zult wonen. Hij pakte de plattegrond en een pen. Hij tikte op het middelste gebouw. “Dit hier is het schoolgebouw.” Hij tikte de andere twee gebouwen aan. “Dit zijn de woningen. Jij slaapt in gebouw A in kamer 117. De eerste 1 staat voor de verdieping. Je zit dus op de eerste verdieping kamer 17. Ik weet niet precies met wie je je kamer deelt maar daar kom je vanzelf wel achter.” Kamer delen? Dus ik deel mijn kamer met een jongen?! Dit wist ik niet! Hoe ga ik nu verbergen dat ik een meisje ben… “Hey Tristan, jongen. Gaat het wel? Je ziet een beetje wit.” “Het gaat wel, ik ben een beetje moe van de reis.” Lieg ik. O god…. Straks komt mijn kamergenoot achter mijn geheim en dan is alles voor niets geweest. “Over de gebouwen, Het avond eten en bespreking over activiteiten wordt in het gebouw gehouden. Ieder gebouw heeft daarvoor een ruimte. Een soort kleine aula. Deze is bij alle twee de gebouwen op de begaande grond. Alles wat je nog meer wilt weten staat in dit boekje. Hij legt een klein boekje op de plattegrond. “Hierin staan ook de regels dus lees het goed door.” “zal ik doen. Ik pakte de spullen op en legde ze op mijn schoot. “Nou, veel succes Tristan. Als je vragen hebt ben je hier natuurlijk welkom. “Dank u wel meneer de Bruijn.” Ik schuif mijn stoel naar achteren en loop de kamer uit. ik leun met mijn hoofd tegen de koude muur en adem uit in een diepe zucht. “Hey alles oké?” Het was Michel. “Jep, alleen een beetje moe van de reis denk ik.” lieg ik opnieuw. “In welk gebouw zit je?” “Uhm ik kijk op de plattegrond. Er stond een cirkel om gebouw A. “Uhm.. Gebouw A.” “Shit! Wij zitten allemaal in B! Komt goed, Lange afstands relaties kunnen best toch.” Ik begin te lachen. Hij is net zo’n grote idioot als mijn broer. “Hey dit is nieuw, ik heb je nog nooit zo zien lachen. Is er iets goeds gebeurt.” hij komt dichter bij mij staan en fluistert in mijn oor. “Heb je misschien een vriendin waar ik niks van af weet?” Ik begin te blozen. “Uh… hahah, grapjas. Ik heb geen vriendin.” “Pfheww… Ik was even bang dat je dingen had gedaan zonder het aan mij te vertellen, maar je ziet er echt vrolijker uit. Het is goed om je zo te zien. Zullen we nu naar je kamer lopen?” Een wegwijzer kon geen kwaad. “Ja graag.” Wie liepen over het grote terrein van de school. We stonden voor gebouw A. Ik stopte voor ik naar binnen ging. “Tristan, nou niet weer verlegen doen… ze vinden je vast aardig.” Hij trok me mee aan mijn elleboog. Ik bereid me voor op het ergste. Tot mijn verassing waren er maar een paar mensen in de aula, gelukkig besteden ze geen aandacht aan mij. “Hm… normaal is het hier best druk. Nou, dan gaan we gelijk door naar je kamer.” Ik vertelde hem het nummer en we liepen de trap op. We stonden voor kamer 117. Ik trilde… ik was zo nerveus. Ik stopte de sleutel in het sleutelgat en draaide het om. Tot mijn opluchting was er niemand in de kamer. De kamer was simpel. Er stonden twee eenpersoons bedden met naast elk een nachtkastje. Er stonden twee kasten en er waren nog twee deuren. Achter een zat een wc, achter een andere een badkamer met twee wasbakken, een bak en een douche. Alles aan de kamer was ruim, ik had niets anders verwacht van de school. Ik gooide mijn tas op het bed bij het raam, dan kon ik wakker worden met het zonlicht. “Zal ik je helpen met uitpakken?” vraagt Michel. “nee, nee, nee. Hahaha, dat hoeft echt niet hoor!” wat zou hij wel niet denken als hij vrouwen ondergoed en maandverband en dat soort dingen in mijn tas vond. “Het is oké, ik pak zo zelf wel uit.. ik zie je nog wel?” “Uhm.. oké, ik zie je later. Doei, Tristan.” Hij draait zich om en loopt de kamer uit. Snel doe ik de deur dicht. Eigenlijk moet ik mannen ondergoed dragen maar ik voel me daar gewoon niet fijn in. Daarom draag ik onder een boxer een normale vrouwen onderbroek of string. Ik pakte mijn spullen uit. Het was nog steeds een vraag waarom mijn kamergenoot er niet was. Maar daar moest ik me nu geen zorgen over maken. Ik was nu alleen dus ik kan in mijn kamer nog mezelf zijn. Voor nu dan. “Hmpf… dit gaat moeilijk worden.”