Hoofdstuk 6

Wanneer Lisanne weg was konden Janet en ik uren praten over boeken, familie en duizend andere dingen. Soms praatten we over Lisanne en haar belevenissen. Janet dacht dat Lisanne hier was omdat dat moest van haar broer. Ik geloofde dit niet. Waarom zou zo’n onschuldig meisje van 10 zoiets doen? En al helemaal niet voor een broer die ze niet eens mag. Toch zat er wel een kern van waarheid in. Lisanne leende steeds minder boeken en vertelde steeds meer over haar broer. Soms leende ze een boek speciaal voor haar broer in de hoop dat hij het ook zou gaan lezen en er meer interesse voor zou krijgen. Als ik haar er later naar vroeg zei ze dat het voor niks was geweest. Janet geloofde steeds minder dat ze alleen maar voor de boeken kwam. Op een gegeven moment hoefde ze niet eens meer één boek te lenen. Het mocht niet was haar excuus.

“Waarom dan niet? Je houdt toch zo van lezen?” vroeg ik haar. “Mama vind dat ik er teveel tijd aan besteedt en ik kan beter helpen in het huishouden. Maar ik heb wel ander nieuws. Mijn broer komt volgende week langs voor een aantal studieboeken. Zou jij ze willen klaarzetten, hij heeft geen zin om te zoeken. “ Naarmate de zin eindigde begon ze zachter te praten. Net alsof ze bang was om het te vragen. Ik was niet boos op haar of op haar broer. Al vond ik het wel een beetje lui. “Als jij me een lijstje geef, dan zal ik ze klaarzetten. Zeg maar wel dat hij ze zelf moet komen ophalen. Anders kan hij ze niet lenen. Hij mag er wel ietsje moeite voor doen hoor!” Ze leek opslag vrolijker. “Bedankt hoor!“ en ze liep bijna huppelend de zaal uit.

De week erop was bijzonder. Ik was eindelijk zestien geworden en vandaag zou het mijn eerste betaalde dag worden. Maar dat was niet het enige. Ook Lisannes broer zou langkomen. Ik liep heen en weer tussen de rekken toen hij binnenkwam. Hij liep de draaideur door en gelijk voelde ik dat hij het was. Ik kon het niet zien, maar mijn gevoel was genoeg. Het leek eindeloos te duren voor ik klaar was met het boeken terugzetten. Daar zat hij in het midden te wachten tot er iemand aan de balie kwam. Verveeld las hij een tijdschrift. Zijn uiterlijk was hetzelfde als dat van een paar maand geleden maar zijn houding was totaal anders. Toen had hij er vrolijk bijgezeten. Hij las toen ook echt verschillende boeken. Nu zat hij alleen maar te wachten en bladerde door een tijdschrift. Het zou me verbazen als hij het echt las. Daarvoor vlogen zijn ogen te snel over de regels. Het was alsof hij doorhad dat ik hem zat te begluren. Hij stond op en liep naar mij toe. Mijn hartslag werd hoger, mijn keel werd droger. Ik zou doen alsof ik niet wist wie hij was. “Hallo, waar kan ik u mee helpen?” Mijn standaard zinnetje, toch leek het zo moeilijk. “Ik heb wat boeken laten reserveren. Die kom ik ophalen.” Zijn stem was nog hetzelfde. Zacht en aardig. “Ik zal even kijken. Onder welke naam staat het?” Dit wist ik natuurlijk al lang, maar toch zou ik hem wat moeite laten doen. “Mathias Polder. Het zijn studieboeken.” Ik zag ze al staan. Ik ging het hem nog iets moeilijker maken. “Ah. Hier staan ze. Eigenlijk kost dit extra service omdat u ze niet zelf hebt opgezocht.” Hij leek niet eens verrast. “Prima. Ik betaal wel.” Nadat hij had betaald, liep hij de deur uit. Mijn hartslag werd langzaam weer normaal. Ik had nog nooit iemand zo verveeld zien kijken. Pas daarna bedacht ik dat ik hem nog wat wou vragen. Snel riep ik naar Janet dat zij ’t even moest overnemen en rende naar buiten.