Hoofdstuk 5

Dat moment brak eerder aan dan verwacht. Vele zaterdagen had ik al in de kelder gewerkt. Inmiddels hoefde ik bijna geen hulp meer aan Janet te vragen. We waren goede kennissen geworden, bijna vriendinnen. We waren samen een keer uit eten geweest, op haar kosten. Ze stond erop om haar nieuwe collega beter te leren kennen. Maar nu was ze even naar buiten om te lunchen en een sigaretje te roken. Ik was net bezig nieuwe boeken in te scannen toen het meisje van de bus. Zo herinnerde ik me haar aan de balie stond. “Hoi Mayra. Ik heb een vraagje; weet jij veel leuke boeken voor mij?” Ik was verbaasd dat ze mijn naam nog wist. Snel liep ik met haar naar een paar boekenrekken. Ik liet haar mijn favoriete boeken zien van toen ik rond haar leeftijd was. Ze leek echt heel blij. Ik kon me niet bedenken dat ik iemand eerder zo vrolijk had zien kijken. Ook vroeg ze naar wat strips, deze lagen helemaal achter in de zaal. Samen liepen we er naartoe. Toen we er waren zei ze ineens: “Oh, sorry. Ik was vergeten dat ik thuis nog strips heb liggen. Het is dus niet nodig. Toch bedankt! “ “Oh, oké. Heb je verder nog iets nodig waar ik je mee kan helpen?” Ik was verwonderd over de strips die ze ineens niet meer nodig had. “Nee, bedankt. Zou ik kunnen afrekenen? Ik moet de bus namelijk halen en nog boodschappen doen.” Samen liepen we naar de kassa. Ze had net afgerekend voor acht boeken. Ze wou weglopen maar bedacht zich en draaide om. “Mayra, herken jij een bruine jongen die hier is geweest? “ Ik dacht even na. “Ja, als hij samen met een vriend was denk ik wel. Hoezo?” “Hij houdt niet van lezen. Hij haat lezen en denkt dat iedereen hier een nerd is. Ik dacht dat je dat misschien weten wou.“ Ze draaide zich om en liep weg. Ik snapte niet wat ik met de informatie moest doen. Ik had niet verwacht dat de jongen heel veel zou lezen. Hij zou waarschijnlijk meer tijd in de sportschool doorbrengen of bij zijn vrienden. Maar dat hij boeken zou haten dat was bijna onmogelijk. Het maakte hem gelijk een stuk minder leuk.

De week erop kwam Lisanne weer langs. Ze had al de boeken uitgelezen binnen een week. Ze vertelde me dat ze van haar moeder niet meer vaker dan één keer per week naar de bibliotheek mocht, omdat ze andere dingen ging verwaarlozen. Ik herkende steeds meer dingen van mezelf in haar. Ik was ook ooit zo ijverig om alles te lezen. Ik kreeg ook een leesverbod. Ik begon haar steeds meer te mogen. Ze vertelde nu ook over haar familie. Ze woonde met haar moeder, broer en zusje in een klein huis middenin de stad. Ze moest vaak helpen in het huishouden door bijvoorbeeld boodschappen te doen. Dit leek ze normaal en leuk te vinden. Haar broer daarin tegen vond er allemaal niks aan. Ze zei dat hij alleen maar dacht aan zichzelf en niet eens aan school. Ik begon hem steeds minder te mogen. Ik kon me hem zelfs alleen nog maar vaag herinneren. Of misschien wou ik dat alleen maar?