De tweede kerst

24 december 1988
Ligusterlaan nummer 4

Harry’s verjaardag was meestal niet een van de fijnste dagen van het jaar, zoals bij andere kinderen. Sterker nog, het leek erop dat het de dag was waarop de Duffelingen hem het leven extra zuur wilden maken. De enige dag in het jaar die systematisch nog vervelender was dan zijn verjaardag, was kerstmis.

Het begon al dagen van tevoren, wanneer de boom in huis moest worden gebracht. Oom Herman was als de dood dat zijn auto vies werd, of nog erger: dat de bekleding kapot ging. Daarom liet hij Harry het hele eind terug lopen, terwijl hij de boom, die ieder jaar groter leek te worden, achter zich aansleepte.

Wanneer hij thuiskwam zaten de Duffelingen al aan het eten. Harry’s haar was nat door de sneeuw en hij rilde van top tot teen. Het was dan ook geen wonder dat hij elke kerst ziek was; het perfecte excuus voor tante Petunia om Harry de hele dag in zijn kamer op te sluiten; of in ieder geval uit de woonkamer te houden.

Meestal zat hij bovenaan de trap en gluurde hij naar beneden wanneer er gebeld werd. Langzaam druppelde de hele familie binnen: lange, magere neuroten van Petunia’s kant en lui vetzakken van Hermans kant. Naarmate de avond vorderde werd iedereen losser en hoorde Harry de gezelligheid beneden toenemen, terwijl hij eenzaam boven zat. Het was niet zo zeer dat hij graag bij die mensen wilde zijn; hij vond het gewoon een vreselijk gevoel om alleen te zijn op kerstavond. Af en toe hoorde hij Dirk brullen, ofwel om iets wat op tv gebeurde, ofwel omdat een cadeautje hem niet beviel. Natuurlijk beloofde tante Petunia voor elk cadeau waarmee haar ‘honnepon’ niet tevreden was, twee nieuwe te kopen.

Harry werd meer behandeld als een slaaf dan als een neef, maar voor hem waren dat al jaren synoniemen. De Duffelingen hadden hem zo vaak verteld dat hij niet normaal was, dat hij het bijna ging geloven. Als iedereen weg was, werd hij van zijn kamer gehaald om de afwas te doen, omdat hij dan ineens niet meer ziek was, volgens zijn tante. Daarna kreeg hij de restjes eten, waar hij vaak al geen trek meer in had. Op dagen als deze ging hij altijd met honger naar bed, terwijl hij niet wilde eten. Het was zijn manier van een punt maken; hij voelde liever de hele nacht zijn maag knorren dan dat hij de restjes van Dirks bord at. (Natuurlijk bestonden die restjes niet, aangezien Dirk zijn bord altijd aflikte.)

Wanneer hij de volgende ochtend wakker werd gemaakt, begon tante Petunia direct met het commanderen. Harry moest het ontbijt klaarmaken, terwijl hij alleen maar kon toekijken naar Dirk die ondankbaar het papier van een nieuwe stapel cadeaus afscheurde. Bijna alles wat onder de boom lag was voor hem. Oom Herman gaf zichzelf een paar nieuwe sokken en tante Petunia kreeg een douchemuts. Alles wat daarna voor Harry overbleef, was de prikkelende dennennaalden die gevallen waren.

Nee, leuk was kerst hier niet. Harry hoefde niet veel, maar een beetje erkenning zou prettig zijn geweest. Hij hoefde niet eens een cadeautje. Hij zou alleen willen dat Dirk niet elke keer zo benadrukte dat hij eenzaam was en anders dan alle anderen. De helft van de familie wist niet eens dat hij bestond; de andere helft dacht dat hij mentaal niet in orde was.

’s Avonds staarde Harry eenzaam uit het raam, opgelucht dat de dag weer voorbij was. Hij keek naar buiten, naar de sterrenhemel en dacht aan de kerst die hij zou kunnen hebben gehad met zijn ouders, als ze niet waren omgekomen in een auto-ongeluk. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om kerst te vieren met mensen die om hem gaven. Dat was eigenlijk het enige dat hij wilde voor kerst: iemand die om hem gaf.