9.

Ik word wakker door de felle zon die op mijn gezicht brandde. Welk vreselijk irritant persoon is vergeten mijn gordijnen dicht te doen, vroeg ik mezelf af en wilde in mijn ogen wrijven. Alleen toen had ik pas door dat iets gloeiendheet mijn hand vast had. Verschrikt deed ik mijn ogen open maar kneep ze weer dicht omdat de zon niet alleen warm was, maar ook fel. Toen mijn ogen een beetje gewend waren aan het licht opende ik ze weer en keek in het geamuseerde gezicht van Paul. Hij zat op mijn bureaustoel naast mijn bed en zijn hand omklemde de mijne. ‘Paul?’ Vroeg ik verbaasd. ‘Wat doe jij hier? Weet mijn moeder dit?’ Snel trok ik mijn hand uit zijn hand en Paul zijn gezicht vertrok voor een moment, maar hij herstelde zich al snel. ‘Ja, ze heeft me zelf naar binnen gelaten.’
Ik trok een wenkbrauw op en keek hem aan. ‘Wat.’ Ik schudde mijn hoofd en stapte uit bed. ‘Wat doe je eigenlijk hier?’ Vroeg ik en sloeg mijn armen over elkaar.
‘Ik wilde kijken of het allemaal wel goed met je ging, na gisteravond.’ De twee laatste woorden die hij uitsprak lieten me denken. De wieltjes in mijn hersenen begonnen te werken en ik herinnerde me weer alles. Het kampvuur, de verhalen, Paul die veranderde in die kolossale wolf en ik die als een stomme baby in huilen uitbarsten en me vastklampte aan hem. ‘Oh jemig.’ Zei ik en sloeg een hand voor mijn mond en haalde mijn andere hand door mijn haar. ‘Die reactie van mij gisteravond… Die moet je maar gauw vergeten.’ Zei ik en fronste en beet op mijn lip.
‘Ik snap hem echt wel hoor.’ Zei Paul. ‘Het is niet zomaar iets natuurlijk.’ Hij stond op en liep om mijn bed heen naar me toe. ‘Maar er is nog meer. Denk je dat ik je dat nu kan vertellen? Of niet.’ Voorzichtig pakte hij mijn hand vast en wreef met zijn duim over de bovenkant van mijn hand. Een normaal iemand had zijn hand allang terug getrokken, maar het voelde zo vertrouwd voor me. Alsof dit al jaren zo was.
‘Dan weet ik alles maar hè. Zei ik en keek op van onze handen naar Paul zijn gezicht. ‘Is het heel schokkend?’ Vroeg ik met een kleine glimlach.
‘Ik weet het niet. Gister viel je reactie ook wel mee en je kan nu nog gewoon tegen me praten zonder tegen me te schelden of te schreeuwen, dus ik denk dat je het wel aan kunt.’ Zei hij en keek me toen weer aan in mijn ogen, terwijl hij begon te praten. ‘Wij Shape-Shifters prenten ook in. Dat heb je gister waarschijnlijk wel meegekregen. En ik ben op jou ingeprent.’ Zijn ogen keken onderzoekend naar mijn gezicht en ik beet op mijn lip. Hij had ingeprent op mij. Daarom had hij het gisteravond natuurlijk verteld. Ik had het moeten weten. Ik kon het hier wel niet mee eens zijn, maar lang zou ik mezelf er toch niet tegen kunnen verzetten. Zou mijn moeder het weten? Want ze zou hem echt niet zomaar binnen gelaten hebben. Hallo, Paul Lahote, de jongen met de grootste geschiedenis van heel La Push. De gek die zomaar hondenhokken in de fik stak, omdat hij dat leuk vond. Als een andere jongen al niet binnenkomt, dan hij helemaal niet. Ze moest het wel weten, anders kon ze dit toch niet zomaar toelaten.
‘Veronica?’ Vroeg Paul bezorgd en keek me nog steeds aan. ‘Gaat het wel?’
Ik knikte maar kon nog steeds niets uitbrengen. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem weer. ‘Gefeliciteerd?’ Zei ik, vragend en keek Paul toen met een grijns aan. ‘Weet even niks anders te zeggen. Paul begon te lachen en ineens drukte hij zijn lippen op die van mij. Verstard bleef ik even staan maar het kon me allemaal niks meer schelen. Ik begon hem terug te kussen en pakte met mijn andere, vrije hand de haren in zijn nek vast. Vlinders beukten tegen de wand van mijn buik aan en een tintelende warmte steeg vanuit mijn tenen naar boven tot mijn kruin. Dit inprent gebeuren was fantastisch. Nog nooit had ik me zo compleet gevoeld. Niet sinds mijn vader gestorven was. Zou Paul dat lege gat een beetje kunnen vullen?