Plus que ma propre vie. 3

De bel, tijd voor pauze. Ik volg de andere leerlingen richting de school kantine. Oke, relax Bella.. Zo erg is alleen zitten niet. Angstig kijk ik rond. Ik zie dat er nergens meer een plek is. Ik kijk naar bitten. Regen, natuurlijk. Nog diep nadenkend heb ik amper door dat er iemand op mijn rug tikt. ‘Jij bent nieuw hier toch?’ Ik draai me om en kijk in het vriendelijke gezicht van een meisje. Ik knik. ‘Ik ben Seleen, ik zag je bij geschiedenis al binnen lopen.’ Ik had niet echt op gezichten gelet. ‘Bella.’ Ik steek twijfelend mijn hand uit. Ze pakt mijn hand vast en schud hem. ‘Nooit makkelijk een nieuwe school hé? Kom bij ons zitten, dan zit je tenminste niet alleen.’ Ik kijk Seleen dankbaar aan. Vrolijk loopt ze terug naar de tafel waar ze aan zat. Ze stelt even kort iedereen voor en ik knik een keer. Het was raar om niet bij mijn oude vertrouwde vrienden te zitten. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Iedereen kent elkaar. Je ziet echt dat er groepjes zijn. Ik haal mijn hand door mijn haar, wat zal ik allemaal nog kunnen verwachten hier? Seleen is druk in gesprek met haar vrienden. Nog voordat de bel gaat, sta ik op. Zonder iets gegeten of gedronken te hebben, loop ik richting het volgende lokaal waar ik moet zijn. Nog 3 lessen en dan kan ik weg hier.

De bel gaat en de gangen stromen vol met enthousiaste leerlingen. Ik wou dat ik in een nieuw jaar was begonnen. Dan had ik misschien nog een kans gehad dat er nog meerdere nieuwe leerlingen op school waren. Bij elke les zitten de groepjes ook weer bij elkaar. Moeilijk om er tussen te komen dus.