Proloog.

Louis William Pan.

Glimlachend vloog ik door de oude straten van Londen terwijl mijn ogen gericht waren op al de mensen die over de sneeuw bedekte straten liepen met hun veel te dikke jassen. Het viel me op dat er haast nergens nog een lach te zien was op hun lippen, iets wat ondenkbaar was bij mij. Een dag niet gelachen was voor mij gelijk aan een dag niet leven.
Mijn gedachten werden opgelicht toen ik in de verte iemand hoorde lachen. Voor een seconde keek ik achter me naar Tinker Bell die hoofdschuddend aankeek. Het was duidelijk dat ze niet wilde dat ik te dicht bij de mensen kwam. Ik zou misschien kunnen opvallen. Maar wat maakte mij dat wat uit. Ik was al haast mijn hele leven onzichtbaar geweest. Ik wilde eens plezier maken.
Met een vrolijke lach maakte ik een scherpe bocht en vloog genietend tussen de huizen heen, opzoek naar die vrolijke lach. Achter me hoorde ik hoe Tinker riep dat ik stom bezig was, maar weeral negeerde ik haar. Ik moest en zou weten van waar die lach vandaan kwam. Pas toen ik voor de tweede keer die vrolijke lach hoorde wist ik van waar hij kwam.
Voorzichtig verdween ik achter het dak van een huis die recht tegenover het huis stond van waar het gelach uit kwam. Mijn ogen staarden recht naar het raam waar twee gedaantes heen en weer liepen met een kussen die alle kanten uitvloog. Weer klonk die vrolijke lach in mijn oren en kon ik eindelijk zien wie het was. Zijn bruine krullen vlogen alle kanten uit terwijl de jongen naast hem, hem sloeg met een kussen. Geamuseerd viel hij op de grond terwijl zijn grijze ogen oplichtte toen hij de andere jongen terug kon raken met zijn kussen. Op zijn lippen stond de grootste glimlach die ik ooit gezien had, waardoor ik automatisch ook begon te lachen. Maar lang bleef mijn glimlach niet op mijn lippen toen ik zag hoe een oudere man kwaad de kamer ingelopen kwam.
“Verdomme Harry! Hoe vaak heb ik al gezegd dat je eens moet stoppen met al dat kinderachtig gedrag van je!” riep hij naar de jongen die geschrokken opkeek van zijn vriend. Die laatste liet direct zijn kussen uit zijn handen vallen om daarna achter de jongen met de krullen te kruipen die blijkbaar Harry noemde.
“Je bent verdomme 16 jaar en nog altijd loop je met Niall kinderachtig te doen alsof het normaal is! Wordt eens volwassen!” In zijn hand zag ik hoe de man heen en weer bewoog met een bierflesje terwijl hij riep naar de jongen voor hem.
“En wat als ik niet volwassen wil worden, vader?” vroeg Harry terwijl hij even wegkeek naar Niall die nog altijd bang naar de man staarde. Onbewust vloog ik dichterbij naar hen, tot grote ergernis van Tinker die begon te trekken aan mijn schoenen.
“Tink, stop!” mompelde ik naar haar en trok mijn schoen uit haar greep. Ondertussen stond ik al op het balkon aan het raam, maar verstopte me direct toen ik zag hoe de krullenbol even opkeek naar het raam.
“Je zult wel moeten en vanaf morgen ga je mee met mij naar mijn werk, dan voel je tenminste waarom je volwassen moet zijn! Het is godverdomme gedaan met al je spelletjes!” En om zijn woorden nog wat kracht bij te zetten liet hij kwaad zijn bierflesje op de grond kapot vallen. Geschrokken doken de twee jongens in elkaar terwijl ze een paar stappen naar achter zetten.
“Heb je dat begrepen?!” riep de man terug naar zijn zoon die angstig opkeek. Ik kon zo zien aan zijn ogen dat hij dit absoluut niet wilde, maar te bang was om neen te zeggen. Daarom knikte hij maar snel, hopend dat hij de oudere man zo het zwijgen kon opleggen.
“Goed en zwijg nu voor de rest van de avond zodat ik tenminste rust heb!” en met deze woorden draaide de man zich om en liep al waggelend weg van de jongens. Direct was al de spanning uit de kamer verdwenen en kwamen de beide jongens weer in beweging. Een diepe zucht verliet de lippen van Harry voordat hij zich liet vallen naast de scherven van het flesje.
“Sorry, Niall. Mijn vader is de laatste tijd veel sneller kwaad dan normaal. Hij is al een hele week aan het zagen dat ik volwassen moet worden omdat ik nu eindelijk 16 ben geworden.” Zijn ogen vlogen naar de blonde jongen die zich naast hem neerzette om de krullenbol te helpen met opruimen.
“Het geeft niet, Harry. Mijn moeder is bij mij ook al een jaar bezig dat ik moet stoppen met mijn kinderachtig gedrag, dus ik snap waar je door moet.” Zei hij glimlachend om de krullenbol wat gerust te stellen, iets wat hem blijkbaar wel lukte want er ontstond terug een klein glimlachje op zijn lippen.
“Ach ja, laten we nog genieten van onze laatste avond dat we nog een kind kunnen zijn.” Zei Harry op een toon waaruit ik kon opmaken dat hij dit helemaal niet wou maar uiteindelijk geen keuze had. Misschien moest ik hem maar helpen. Mijn ogen vlogen even naar Tinker die direct haar hoofd schudde.
“Neen, Louis! Ik zweer je, je gaat niet hetzelfde doen als Peter!” beet ze me toe, maar in de plaats van bevestigend te knikken begon ik zacht te lachen.
“Sorry, Tink, ik moet deze jongens helpen.” En met deze woorden opende ik uiteindelijk het raam waardoor de twee jongens geschrokken opkeken.