50.

Ik riep ‘Ik ben er weer!’ ‘Hoii, Rose!’ riepen ze terug. Ik grinnikte. ‘ROSEEEE!’ en Sylvana kwam op me af rennen en knuffelde me zowat plat. ‘Gestoord wijf’ mompelde ik. ‘Dankje’ mompelde ze terug. We barsten in lachen uit. Al druk pratend liepen we naar onze vaste plek in de common room. Halverwege zuchtte ik, Sylvana keek me verbaasd aan. Ik draaide me om en zei ‘Guys’ ‘Ja?’ ‘Ik weet dat Sylvanna en ik leuk, knap en geweldig zijn, maar dat hoeven jullie niet te benadrukken door naar ons te staren oké?’ ‘Ja’ zeiden ze in koor. ‘Mooi zo’ en ik draaide me weer om naar Sylvana die haar lach in te houden, wat maar half lukte. ‘Nog geen 5 minuten hier en je ego begint alweer op te spelen’ zei ze half lachend. Ik grijnsde en we liepen door. ‘Dracotjee!’ hoorde ik Pansy zeggen. ‘Sylvana waarom zit er iets vies en lelijks op mijn bank?’ vroeg ik haar Pansy compleet negerend. ‘Geen idee vraag het Draco’ grijnsdde ze. ‘Draco waarom zit er iets vies en lelijks op mijn bank?’ vroeg ik hem, Pansy nog steeds compleet negerend. ‘Jou bank? Ik zie je naam nergens staan’ bemoeide Pansy zich er mee. ‘Dan kijk je niet goed genoeg’ en ik tilde de kussenleuning naar voor zodat je tegen de leren leuning kon kijken, op de leuning stond in sierlijke letters ‘Eigendom van Rosalie Lily Queen’ ik duwde de kussen terug. ‘En nu van mijn bank af’ glimlachte liefjes. ‘Fail Pansy, fail’ hoorde ik Sylvana net iets te hard fluisteren. Met op een geklemde kaken en een woedende blik stond ze op en beende naar haar vriendinnen. Ik plofte naast Draco op mijn bank. ‘Rose is back’ grijnsde Sam die in de fautuil zat. Sylvana ging tegen over mij zitten. ‘Nog geen 10 minuten terug en alweer iemand gedist’ grijnsde Draco. ‘Dus je vind het niet erg dat ik haar heb weggejaagd?’ grijnsde ik. ‘Nee absoluut niet, ze hangt al de hele dag zo aan me. Ik ben echt blij dat ze weg is’ ‘Het zal me niks verbazen als je aan het eind van je schoolcarrière een gehoorbeschadiging hebt opgelopen’ zei ik. ‘Eindelijk rust’ zuchtte Blaise. ‘Rose je bent de heldin van de dag’ en hij maakte een buig beweging. ‘Bedankt’ glimlachte ik. Ik hoorde gegil voor in de common room. Er kwam iets op ons af rennen toen ik beter keek zag ik dat het Kyra was. ‘Kyraaaa!’ riep ik. Onder het rennen werd ze kleiner, ze sprong op mijn schoot en keek me grijnzend aan, zo ver dat kon. ‘Kyra wat had ik ook alweer gezegd over mensen laten schrikken?’ zei ik nep boos. Maar ze zag dat ik niet echt boos was en speelde het spelletje mee door grote zielige katten ogen op te zetten. Ik begon te lachen. ‘Achja’ en ik aaide haar. Ze ging comfortabel op mijn schoot liggen. Ik richtte me weer op Sylvana. ‘Weet hij het al?’ ‘Wie weer wat al?’ vroeg ze verbaasd. Toen ik begon te grijnzen zei ze ‘Ohh, nee hij weet het nog steeds niet. Gaan we hebt hem ooit vertellen?’ ‘Misschien wel, misschien niet. Al is het wel lachen!’