OO7.

Nog steeds verbaasd laat ik Harry binnen. 'Mooi huis.' Lacht hij. Ik bedank hem en neem dan plaats naast hem op de bank.
'Wat kom je doen?' Vraag ik om de stilte te verbreken die er was gevallen. 'Ik wilde je zien.' Zegt ie doodleuk. Ik voel dat ik rood word. Harry Styles wilde mij zien. 'Waarom was je vanochtend opeens zo snel weg. Het was echt niet omdat je opeens naar school moest. Vertel het maar Madeline.' Ik haal mijn schouders op. Ik durfde hem niet te vertellen dat ik vond dat ik niet met hem om kon gaan. Misschien zal hij wel boos worden, of erger wilt hij me niet meer zien. Ik probeer de gedachtes uit mijn hoofd te zetten. Niet zo onzeker! Spreek ik mezelf ik. 'Madeline?' dringt Harry aan. 'Ik bedacht me dat ik een belangrijke repetitie had. En het is de laatste week van school dus ik moest hem maken.' Lieg ik. 'Madeline, je straalt uit dat je liegt. Je kan het me gewoon vertellen.' Ik schud mijn hoofd. 'Dat kan niet.' 'Hoezo kan dat niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Het kan gewoon niet!' Sis ik. 'Schreeuw maar tegen me Maddy, haal alles eruit wat in je zit. Maar laat me met je meedenken.' 'Hoezo? Waarom moet het gaan zoals jij dat wilt? En waarom ben je eigenlijk hier? Je kent me niet eens. Je weet alleen mijn naam verder weet je niks van me. Ga lekker naar je eigen wereld. Ik pas niet in jou wereld en jij niet in de mijne. Zoek een meisje die voor je gaat. Die kan jij toch makkelijk krijgen want jij bent Harry Styles!' Schreeuw ik hard. Ik barst in tranen uit. Al mijn emoties komen eruit. Harry klemt me in zijn armen. Ik probeer ze eerst weg te duwen maar het heeft geen nut, het lukt niet. 'Stil maar, ik ben bij je.' Zegt Harry terwijl hij over mijn rug aait. Door zijn woorden begin ik nog harder te snikken. 'Ssst.' Hoor ik hem zeggen.
Harry veegt met zijn duimen mijn laatste paar tranen weg. 'Dankje.' Zegt hij. Ik bekijk hem niet begrijpend aan. 'Ik vond het fijn dat je schreeuwde. Dat moet je vaker doen Madeline. Je moet je gevoelens niet zo opkroppen. Je moet iets meteen zeggen. En dat is de rede dat ik hier ben. Ik wil jou laten voelen dat je een speciaal meisje bent, een meisje die de wereld aan kan. En niet zo onzeker moet zijn.' Ik kijk hem boos aan. 'Je weet niks van mij. Laat me met rust.' Schreeuw ik. Harry moest niet alsof hij alles van mij wist. Hij schud zijn hoofd. 'Ik ga jou laten zien dat je zoveel meer bent dan dat je denkt.' 'Wil je alsjeblieft gaan?' Zeg ik als ik de eerste tranen alweer over mijn wangen voel lopen. 'Voor nu, maar ik kom terug. Ik kom terug. Ik laat je niet vallen Madeline.' Zonder dat ik iets heb kunnen zeggen staat Harry op en loopt de deur uit.
Waarom maakte die jongen mij zo boos, hij maakte me compleet in de war. Maar hoezo? Waarom doe ik zo tegen hem. Dat verdiend hij niet. Het gaat allemaal niet expres. Ik laat me op de bank vallen. Wat is dit? Ik wil dit niet meer. Waarom maakt Harry me zo gek. Wat is er mis met me? Zoveel vragen waar ik geen antwoord op wist.
Ugh, ik haat mezelf, waarom kan ik nou niet met jongens overweg. Was ik Vanessa maar..