The Story of Moon deel 14

Moon deel 14

Ik werd wakker door de zon, die overvloedig op mijn gebruinde huid scheen. Het was half 7, een half uur voordat mijn wekker zou gaan. Ik kleedde me rustig aan, en liep naar de spiegel toe. Ik schrok, er zaten donkerpaarse kringen onder mijn ogen. Ik had gehuild vannacht, realliseerde ik me. Dezelfde pijnscheut aan die vreselijke gedachte deed mijn lichaam hevig trillen, maar ik veranderde niet. Ik deed mijn haar in een paardenstaart, deed mijn make-up op, en rende naar beneden. Ik deed de koelkast open en pakte wat melk. Toen ik mijn toast ophad zat ik nog altijd even zwijgend aan tafel. Ik dacht aan de tijden dat ik nog met Aron langs zijn huis liep, ik was nooit in zijn huis geweest, want het risico zou te groot zijn dat zijn vader me zou aanvallen, of ik hem. Ik keek op de klok, het was kwart voor 8. Over een half uurtje weg. Het regende buiten, shit, dat word een paraplu. Ik was gebroken van binnen en besloot mijn jas aan te doen. Ik liep met mijn Nike richting het strand. Niks maakte iets mooier dan de regen bekijken op zee en op het strand. De maan was licht te zien door de witte wolken, die op watten leken. Ik was kletsnat. De regen droop van mijn haar tot op mijn rug. Ik was zowat verzopen, maar dat boeide me niks. Het enige wat ik wilde was nu bij Aron zijn. Ik liep weer richting mijn huis. Toen ik binnen kwam deed ik mijn coltrui aan en bewerkte mijn make-up nog even. Ik stapte op mijn scooter en voerde naar school.

Ik had geen behoefte aan Dana, dus ik snelde met volle vaart richting de school. Ik deed mijn jas in mijn kluis en liep naar het klas lokaal. De lessen gingen sloom, elke seconde leek wel een uur, net zoals gister. Aron zat zwijgend naast me. Soms zag ik hem vanuit mijn ooghoek naar me keken, maar ik zei tegen mezelf dat het wel verbeelding was. School was eindelijk afgelopen en ik snelde weer naar buiten, terug naar mijn scooter. Zonder een woord tegen Aron gezegt te hebben, stapte ik op mijn scooter. Ik voelde twee koude handen in mijn nek. "Mag ik met je meerijden?" vroeg hij "Tuurlijk" zei ik en gooide een helm naar hem. Hij stapte achterop, ik voelde hoe hij zijn koude armen zich om mijn middel plaatste en zo voerden we zwijgend naar huis. Mijn scooter stond stil en ik deed hem op slot in de schuur. "Bedankt voor de lift " zei hij. " Geen dank " murmelde ik en wilde weglopen. Hij pakte me bij mijn pols. "Moon, ik kan dit niet meer, je komt alleen maar in gevaar door mij. Mijn vader is het hier ook niet mee eens , en anders laat hij me achter. Ik kan dit niet meer Moon! " ik bleef maar staren, ik kon geen woord uitbrengen. Hier was ik al die tijd zo bang voor geweest, dat hij me zou verlaten. "Moon zegt iets." smeekte hij. " We horen bij elkaar. " fluisterde ik " Dat heeft mijn oma gezegt " ging ik verder. "Ik weet het Moon, het gaat gewoon niet meer" snikte hij, zonder tranen. "En nu?" vroeg ik. " We kunnen elkaar niet meer zien, nooit meer, het spijt me. " Ik begon weer hevig te trillen " Je doet alles alleen maar waneer het jou uit komt, GA WEG" brulde ik. Hij was mijn ware, hij had dat gebroken. " Het spijt me ." zei hij. Ik keek hem woedend aan, gooide mijn tas op de grond, en rende naar de voordeur. Al trillend stak ik de sleutel in het slot , deed de deur dicht en rende naar boven. Ik plofte met mijn gezicht naar beneden op het bed en begon heel hard te huilen. Ik hoorde hoe hij binnen kwam via het raam en mijn tas op het bureau zette. Hij gaf me een kus op mijn haar en fluisterde "Het spijt me" met die woorden verdween hij. Voor mij, voor eeuwig.

Er waren al twee weken, en ik had niks van Aron gehoord. Hij was ook van school. Hij woonde nog wel in zijn eigen huis, maar niemand hoorde wat van hem. Dana deed afkeurend tegen me, ik had haar natuurlijk behoorlijk laten zitten terwijl ik bij Aron was. "Moon is alles wel goed met je?" vroeg ze na school op een vrijdag. "Nee" zei ik en probeerde tegen mijn tranen te vechten. We waren op het schoolplein en ik wilde dat niemand ook maar een traan zou zien. " Ik rij je naar huis" stelde ze voor, en rukte mijn sleutels uit mijn handen en rende naar de scooter. Ze gooide de helm naar me toe, en ik nam plaats achter haar. De rit was zwijgend naar mijn huis. Ze zette hem opslot en liep met me naar binnen. Ze plofte op de bank voor de tv. "Wil je wat drinken?" vroeg ik. "Ja graag, een cola " riep ze over haar schouder. Ik pakte nog wat chips uit de kast en zette het in een schaaltje op de kleine tafel. "Zo wat is er nou met je" vroeg ze toen ze de Cola in haar handen geduwd kreeg. " Het is Aron " bracht ik uit. En beet op mijn lip, al vechtend voor de tranen. "Is het uit?" vroeg ze " Ik denk het wel ja " zei ik en barstte in snikken uit. "awh schatje toch" zei ze en kwam naast me zitten. Ze wreef over mijn rug "I have missing you" fluisterde ze en moest ook huilen. Zo zaten we huilend op de bank. "Sorry" mompelde ik. "Maakt niet uit, ik had inmiddels mijn vriendje nog. Alleen daar is het ook mee uit" fluisterde ze en begon weer te huilen. "Sorry dat ik er niet voor je was " zei ik weer. " Ik ben blij dat je er nu weer bent" zei ze en begon te glimlachen. "Hetzelfde" grijnsde ik terug."Blijf je slapen? " " Is goed, we maken er weer een Girlsnight van " en ze gaf me een dikke knipoog. Ik hoorde een sleutel in het slot gaan, en al gauw kwam mijn moeder binnen. "Hee Dana, lang niet gezien meis!" riep ze vanuit de gang, al pratend liep ze met de papierenzak boodschappen onder haar arm de keuken in. " Hoe is het met je " riep mijn moeder over haar schouder. "Goed hoor" zei Dana terug en glimlachte naar mij. "Dana blijft slapen oke? " riep ik. "Jaja is goed, uhmmmmmmm." mijn moeder was soms nogal gestrest. "Wat is er aan de hand mam?" vroeg ik en liep naar haar toe. " Ik heb een leuke man ontmoet " zei ze, en de tranen begonnen te komen. Ik omhelsde haar. "gaan jullie maar lol maken, ik red me hier wel. " zei mijn moeder met een glimlach door haar tranen heen. Ik liep terug naar de woonkamer "Kom Daan" zei ik en rende naar boven. Gevolgd door haar. We zochten een stapel zwijmelfilms uit. Haalde een pot Ben & Jerry's uit de vrieser, trokken onze pyama aan. En ploften op de zitzakken. Zo zaten we de hele avond, en nacht nog film te kijken. En uiteindelijk kropen we in mijn bed en vielen vredig, niet aan onze ex-vriendjes denkend in slaap. Ik ging er vanuit dat Dana niet aan haar ex dacht. Maar bij mij, was het net een gapend gat, een gat op de plek waar iets hevig zou moeten kloppen..