-17-

Het harde geluid komt van een toeterende auto die recht op ons af komt! De auto komt dichter, en dichter bij. 'Snel rennen.' Gil ik luid naar Liam en duw hem een heel stuk naar voren. Nog voor ik een keer met mijn ogen kan knipperen, word alles zwart. Zwart pik zwart. De vage geluiden van piepende remmen dring niet meer door. Met de laatste kracht in mijn armen grijp ik naar mijn hoofd. Een pijn scheut gaat door mijn hoofd. Hij bonk verschrikkelijk. Het lijkt wel een zoemer die niet meer stopt. Seconden, minuten misschien wel uren lig ik hier. Nee, wacht dat is overdreven. Voor hoogstens tien minuten lig ik op de koude stenen tegels.

Alleen mijn ogen lijken gesloten te zijn. De stemmen hoor ik wel, maar kan ze niet goed plaatsen. De stemmen komen wel in mijn gehoor maar niet verder dan dat! Het lijkt wel of mij hersenen even uitgeschakeld zijn. Even, tenminste dat kan ik alleen maar hopen, op stand nul. Net zoals ik de stemmen hoor, voel ik ook mensen aan mijn lichaam trekken en duwen. Voelde ze, maar besef tegelijkertijd niet wat er gebeurt. Met alle kracht die ik in mijn lichaam heb probeer ik mij oogleden te openen. Niks werkt. De harde, koude grond waar ik op lig word verruild met een zachtere ondergrond. Dit voelt meer als een bed. Het is zo raar. Ik voel alles, hoor alles het komt alleen niet aan. Mijn benen kan ik niet optillen, zelfs als ik al de kracht die ik bezig gebruik. Zelfs mijn ogen willen geen millimeter open. Misschien is dit wel de manier waarop iedereen dood gaat. Eerst, gaat je ziel weg. Je hoort alles voelt alles proeft alles, maar tegelijk komt niks binnen. Daarna verdwijnt ooi dat en vervolgens ben je volledig weg. Wat een rare gedachte, zou ik nu dood zijn? Nee, dat kan toch niet. Het is onmogelijk. Ik ben pas 14, heb nog een heel leven voor me. Ach, Laat ik er maar niet te veel over inzitten. Het komt vast goed. Met een harde ruk word het 'ding' waar in op lig gestopt. Een paar minuten lang gebeurt er helemaal niks. Geen stemmen, geen beweging. Uullgg, heb ik weer. Zelfs als ik niet meer leef zit het leven me tegen. Ik ben gewoon gedoemd om te falen! Opnieuw word de ondergrond waar ik op lig veranderd. Dit is nog zachter. Geen harde grond meer. 'Mevrouw, kunt u een klein stukje opzij.' Zegt een zware mannen stem. Ik kan iets horen. Misschien ga ik niet dood. Oke, ik kan de zware stem niet plaatsen, maar ik hoorde wat hij zei, en dit keer dringt het ook door. 'Ja, natuurlijk. Komt het wel goed met haar?' Opnieuw, een stem. Deze keer een bezorgde vrouwen stem. Ook deze kan ik niet goed plaatsen. Het is een begin. Door de stemmen krijg ik weer een beetje hoop. Mijn ogen open doen zou nu ook moeten lukken toch?! Met alle kracht die ik in me heb probeer ik ze te openen. Missie failed. Wacht, nog een keer. Het moet lukken. Zo blijven liggen in ook zinloos. Nog een keer probeer ik met al mijn kracht mijn ogen te openen. Op opnieuw, missie failed. Heel even wachten is misschien toch het beste.