Hoofdstuk 4

Op mijn bureau lag nog administratie. Janet vertelde dat iedereen altijd een hekel had aan administratie, maar ik vond het niet erg. Stickertje op een boek plakken. Code, titel, schrijver, ISBN invoeren in de computer, even scannen en het boek mocht op de stapel. Van de boeken die ik niet kende las ik natuurlijk even of ik het misschien ook leuk zou vinden. Sommige titels schreef ik dan nog op een kladblokje zodat ik die misschien later een keer zou kunnen lenen. Ik was zo druk bezig dat ik niet doorhad dat de twee buitenlandse jongens inmiddels zaten te lezen aan een van de informatietafels in het midden van de zaal. Pas toen ze opstonden zag ik ze beter. De jongen met het zwarte haar had een donkere huidskleur en was mager. De bruinharige jongen was blank en had z’n baseballjacket uitgetrokken. Hij droeg een overhemd. Iets wat ik totaal niet had verwacht. Zijn gepierde armen vielen nu minder op, of ik had het me gewoon verbeeld. Hij kwam me vaag bekend voor, maar ik wist niet meer waarvan.

Ze liepen naar de kassa waar Janet achter zat. Ze spraken Engels met haar. Na betaald te hebben liepen ze lachend de bibliotheek uit. Ik hoopte ze snel weer te zien. Vooral de jongen met het bruine haar had mijn aandacht getrokken. Ik keek ze na totdat ze de draaideur door liepen en verdwenen in de massa stromende mensen. Ik had hun voetstappen gevolgd, elke beweging nauwkeurig gezien. Ze hadden niet omgekeken, ik was geen blik waardig.

Een paar uur later stond ik weer te wachten op de bus. Dit keer was ik niet de enige. Naast mij stond een meisje van een jaar of tien. Ze had lange blonde haren en een casual kledingstijl. Ze droeg verschillende plastictassen. Verschillende keren keek ze mij nieuwsgierig aan. Ik dacht bijna dat er iets raars met mij aan de hand was totdat ze opeens zei: “Hoi. Sta je ook op de bus te wachten? “ omdat ze niet onaardig leek antwoorde ik. “Helaas wel. Heb je geshopt?” “Ja, een nieuw rokje, een broek en een paar boeken. Ik hou namelijk van lezen. “ Ze keek me glunderend aan. “Wat leuk! “ Ik was oprecht verbaasd. Dit kleine meisje dat van lezen hield? Ze zag er echt totaal niet zo uit. Ze keek mij opnieuw aan. “Mag ik je naam weten?” Ik was lichtelijk verrast maar zou niet weten wat er mis mee zou kunnen zijn. “Als je dat graag wilt weten. Ik ben Mayra, hoe heet jij?” Ik voelde me net een klein kind. Misschien ging ik ook wel kinderlijker praten doordat ik met haar sprak. “Lisanne. Ik vind jouw naam mooi. “ Op dat moment kwam de bus eraan. “Dankje, jij hebt ook een mooie naam hoor. Zullen we de bus ingaan? “ Ik stapte in. Lisanne kwam tegenover mij zitten. “Mag ik een foto van jou maken, voor een schoolproject?” Ze had haar handen al in een van haar tassen voor ik iets had gezegd. Ik vond het wel goed en knikte. Ik lachte breed en ze maakte een foto. “Heel erg bedankt! Nu moet ik eruit.” Ik wou nog vragen waarom ze die foto eigenlijk nodig had, maar ze was al verdwenen.

Thuis snapte ik niet waarom dit kleine meisje zo graag een foto van mij zou willen hebben. Hoe meer ik er over nadacht hoe vreemder ik het vond. Wat zou dat ooit voor schoolproject kunnen zijn? Ik maakte mezelf ongerust. Ook zocht ik op internet dingen na over schoolprojecten met foto’s. Ik kon geen informatie vinden waar ik iets aan had. Om mezelf niet gek te maken van nieuwsgierige gedachten nam ik me voor om het haar te vragen wanneer ik haar weer tegenkwam. Ook al dacht ik dat ik haar nooit meer zou zien.