Hoofdstuk 2

Nog geen twee week later zit ik tegenover een meneer in pak en een streng uitziende mevrouw. De meneer schrijft wat op een notitieblok. Ik wist dat hij Jos Lamers heette. Met hem had ik gesproken over de telefoon. Hij had mij uitgenodigd voor het gesprek. De vrouw kijkt me vragend aan. Ze had niet de moeite genomen om zich voor te stellen. “Zo Mayra Scholtens is dus jouw naam. “ zoals ze het zegt klinkt het erg mis keurend. “Ja, dat klopt” ik voel mijn handen beven. Ik wil dit zo graag. Nu mag ik niet alles verpesten, niet zenuwachtig zijn Mayra! Ik probeer mezelf te kalmeren. “Waarom zou je graag hier in de bibliotheek willen werken? En waar komt jouw passie voor boeken vandaan?” Ik voel m’n keel droog worden. Snel kuch ik even en begin; “Mijn passie voor lezen is al heel oud. Vroeger las mijn moeder me altijd voor uit boeken, totdat ik zelf kon lezen. Bijna wekelijks ging ik naar de bibliotheek. Ik wou lezen en lezen. Alle boeken van de bibliotheek, het maakte niet uit of het een thriller was of een roman. Alles vond ik leuk. Sinds die tijd ben ik eigenlijk altijd blijven lezen. De hele bibliotheek van mijn dorpje heb ik al uitgelezen. Daarom leek het me leuk om hier te kunnen werken. Hier zijn namelijk veel boeken die ik nog niet heb gelezen. “ De meneer knikte goedkeurend. De mevrouw keek een beetje boos. “Je weet wel dat je hier bent om te werken, niet om zelf te lezen. Dat weet je toch? “ Ik schrok. Had ik iets verkeerd gezegd? Had ik moeten zeggen dat ik hier ben om te werken, niet alleen om te lezen? Eigenlijk is het allebei waar. “Dat weet ik. Het zelf kunnen lezen zou een leuke bij bezigheid kunnen zijn voor tijdens het werk.” Ik hoopte hiermee indruk te hebben gemaakt. De mevrouw keek nog niet veel blijer en mompelde iets. Dit ging helemaal mis, waarom dacht ik dit te kunnen? Ik had ’t nooit moeten proberen. Dit gaat fout. Je faalt Mayra, je faalt, je maakt een grote fout! De stem in mijn hoofd overheerste mijn gedachten. Ik had niet eens gehoord wat de vrouw had gezegd. Volgends mij mopperde ze op jongeren. Ik knikte alsof ik het met haar eens was. Het volgende half uur vroeg ze verder. Deze vragen waren makkelijk te beantwoorden. Ze vroeg waar ik op school zat, hoe ik mijn vrije tijd besteedde en wat ik later wou gaan doen. Soms knikte ze even en zei dat ik verder mocht gaan. “Zo, ik denk dat we voldoende weten. Je bent erg fanatiek in lezen. Misschien wel te fanatiek om er een baantje aan over te houden.“ Ze keek streng. Ik voelde een brok in m’n keel. Ik keek de man in pak aan. Hij glimlachte. Hij leek wel tevreden. “Dit was een prima gesprek. Mayra, het enige probleem is je leeftijd. Je bent nu vijftien. Over twee maanden wordt je pas zestien. Eigenlijk mogen we je dan pas in dienst nemen, tot die tijd kunnen we je niet betalen. Tenzij je het de eerste maanden vrijwillig zou willen doen. Vanzelfsprekend krijg je daarna betaald.“ Dit was het eerste wat hij zei. Zijn stem was laag maar hij had een zangerig accent. Waarschijnlijk kwam hij uit België dacht ik in mezelf. “Vrijwillig werken is voor mij geen probleem. Het lijkt me heerlijk om de hele dag tussen de boeken te zitten. “ De vrouw keek nors, ze leek het helemaal niet met haar collega eens. “Nou Mayra, als je daartoe bereid bent dan kunnen we niet veel anders dan je in dienst nemen. “ Gelijk daarna liep ze de deur uit. “Heel erg bedankt. Ik zal er voor zorgen dat u geen spijt zult krijgen!“ Ik was blij dat het gesprek eindelijk over was. “Daar zal ik zeker ook niet bang voor zijn. Je bent een grote aanwinst voor ons allen. Ik zou je graag zaterdag om half 9 hier weer zien. “ “Natuurlijk, tot dan!” ik liep netjes het kantoor uit. Meneer Lamers keek mij lachend na. “Nog bedankt hè!”