Not my world ~ Louis Tomlinson

Aan de dure auto’s en weinige fietsen op de oprit kon ik meteen zien dat dit niet zo mijn wereldje was. De onzekerheid overspoelde me als een misselijkheidsgolf en ik deed er ongewoon lang over om mijn fiets op slot te zetten. ‘Ik weet wat je denkt en nee, je gaat er niet onderuit komen.’ Aarzelend keek ik naar Amelia, mijn beste vriendin, die me overgehaald had om te komen. Het was Louis die me had uitgenodigd op zijn poolparty. We waren samen, maar onze werelden waren zo verschillend. Hij was rijk en ik normaal, geen geld te veel, maar ook niet te weinig. Hij ging na zijn studies waarschijnlijk naar de universiteit, ik ging iets in de verzorgingssector doen. Totaal andere werelden, maar toch hadden we elkaar gevonden. Louis woonde in de rijkeluisbuurt van de stad waar allemaal gigantische villa’s met lange opritten netjes naast elkaar lagen. Allemaal met een apart zwembad en enorme tuin. Een week geleden hadden Amelia en ik hier nog voorbijgefietst, fantaserend over hoe het zou zijn om hier te leven en nu waren we gewoon uitgenodigd op een heuse poolparty. ‘Dit zijn gewoon mensen als jij en ik. Als we straks in het zwembad zitten, zien we er allemaal hetzelfde uit. Nouja, zij iets minder knap als ons, maar zij hebben zichzelf niet gemaakt, hè?’ Ik lachte om de woorden van Amelia en liet mijn fiets staan. We stapten door het zijpoortje dat naar de grote tuin leidde, waar veel volk was. De muziek stond luid, maar je kon nog steeds het geroezemoes van alle gesprekken horen. De tuin was werkelijk gigantisch met in het midden een groot verlicht zwembad, waar nu nog niemand inzat.

‘Je bent er.’ Geschrokken draaide ik me om naar een breed glimlachende Louis. ‘Ik ben blij dat je gekomen bent’, zei hij waarna hij me een kus op mijn mond gaf. ‘En dit is je vriendin?’ vroeg hij. Amelia knikte. ‘Ik ben Amelia’, stelde ze zichzelf voor. ‘Louis’, zei hij en gaf haar een kus op haar wang. ‘Bedankt dat ik ook mocht komen’, glimlachte ze. ‘Geen probleem, er is plaats genoeg zoals je ziet’, zei Louis met een gebaar naar de tuin. Zijn blik gleed even af naar twee meisjes die binnenkwamen. ‘Sorry, ik moet gaan. Tot straks’, verontschuldigde hij zich en hij ging met de twee meisjes praten. ‘Zullen wij dat maar iets te drinken halen?’ vroeg Amelia en ik haalde mijn schouders op. Ze sleurde me mee naar de tafel met drankjes en goot voor ons beidde een glas champagne uit. ‘We horen hier niet thuis’, mompelde ik zachtjes. ‘Onzin! Louis is gastheer dus het is logisch dat hij iedereen kent en het is zijn taak om met iedereen een praatje te maken. Had je nu echt gedacht dat hij de hele avond rond je nek zou hangen?’ Ergens moest ik Amelia gelijk geven, maar dat nam niet weg dat ik me nog steeds ongemakkelijk voelde. Een jongen met bruine krullen die vrolijk rond zijn gezicht hingen, kwam op ons afgestapt en ik voelde me wat geïntimideerd door zijn zelfverzekerde houding en de blikken die hij van vele meisjes toegeworpen kreeg. Toch kwam hij recht op ons af met een brede glimlach. ‘Jou gezicht kan ik niet plaatsen dus ik vermoed dat jij hier nog niet eerder bent geweest. Zo een mooi meisje zou ik nooit vergeten’, zei hij flirterig terwijl zijn groene ogen zich in de mijne boorden. ‘En wij zouden zo een slijmbal nooit kunnen vergeten’, kaatste Amelia en geschokt keek ik haar aan. ‘Dus dan hebben we elkaar inderdaad nog niet eerder gezien. Ik ben Harry’, zei de jongen, duidelijk niet van zijn stuk gebracht door Amelia’s opmerking. Hij leek eerder geamuseerd. ‘Ik ben Isolde’, stelde ik mezelf voor. ‘Prachtige naam’, complimenteerde hij me en blozend keek ik naar de grond. ‘Stop maar met haar proberen te versieren, want ze is met Louis’, zei Amelia en Harry keek haar aan. ‘Echt? Daar heeft hij me niets over verteld’, zei hij. ‘Maar geniet nog van jullie avond!’ zei hij en hij ging bij een ander groepje staan waarna we een paar blikken naar ons kregen. Ik was vrij zeker dat ze over ons stonden te praten.

‘Hebben jullie het een beetje naar je zin? Ik zie dat jullie kennis gemaakt hebben met Harry, hij was toch niet te opdringerig?’ Louis was terug bij ons komen staan. ‘Nee hoor, hij heeft mijn waakhond ontmoet’, zei ik lachend en Amelia liet haar tanden zien. Louis liet een, naar mijn mening, schattige lach horen. ‘Harry is een goede kerel, alleen gaat hij soms wat ver bij meisjes, maar dat bedoelt hij helemaal niet slecht hoor’, zei hij. ‘Als jullie zin hebben om te zwemmen kunnen jullie je in het poolhouse omkleden. Er hangen handdoeken dus neem er daar gerust maar een van.’
‘Ik denk dat ik eerst nog een glaasje champagne ga nemen. Jullie ook?’ vroeg Amelia. Louis schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik heb nog’, zei hij terwijl hij zijn halfvolle glas omhoog hield. ‘Ik ook niet’, zei ik terwijl ik haar een blik gaf dat ze niet te veel moest drinken. Ze negeerde het en ging met een glas in haar handen richting het poolhouse. ‘Amelia lijkt zich meer op haar gemak te voelen dan jij’, zei Louis en toen ik opkeek, verdronk ik in zijn blauwe ogen. ‘Ze past zich snel aan’, mompelde ik. ‘Ik wou dat jij je wat meer op je gemak voelde’, zei hij terwijl hij me dichter tegen zich aantrok. Zijn handen op mijn heupen lieten een aangename gloed door mijn lichaam stromen. ‘Ik wou dat we hier alleen waren’, fluisterde hij in mijn oor. ‘Ja, dat zou fijn zijn.’