Plus que ma propre vie. 2

Ik opende vermoeid mijn ogen toen mijn wekker afging. Ew, school. Ik had school nooit zo erg gevonden. De lessen waren wel saai, maar ik had tenminste vrienden waar ik in de pauzes en na school leuke tijden mee had. Het idee van een nieuwe school, waar ik nog niemand kende, gaf me de rillingen. Zou ik me ziekmelden? Hm, geen goede eerste indruk op een nieuwe school. Met tegenzin stond ik dus maar op en kleedde me aan. Ik haalde een borstel door mijn haar, ging me wassen en poetste mijn tanden voordat ik naar beneden ging. Na een kort ontbijt keek ik op de klok. ‘Daar gaan we dan.’ Zei ik bemoedigend tegen mezelf. Ik pakte mijn tas en liep naar de voordeur. Buiten deed ik die achter mij dicht en begon te lopen. De school was gelukkig niet zo ver weg. De afstand was makkelijk te lopen. Na 5 minuten kwam ik dan ook al aan bij de school. Omdat ik niet veel te vroeg op school wou zijn, kon ik de bel al horen. Twijfelend –omdat ik me er bewust van was dat ik nu nog weg kon lopen- liep ik de school toch maar naar binnen. Gelukkig waren er duidelijke bordjes van waar welk lokaal zat. Vol moed trok ik de deur open van het lokaal waar ik moest zijn. Gelukkig had Charlie mijn boeken al besteld en had ik het rooster voor dit jaar ook al thuis toegestuurd gekregen. Alle gezichten draaiden zich naar me toe. Een nieuw meisje, dat was interessant. Ik zocht een plekje achter in het lokaal. De lessen duurden maar 50 minuten en ik was blij dat ik niet meteen de eerste dag een lange dag had. Ik had vandaag maar 6 lessen. Om de tijd maar een beetje door te komen probeerde ik op te letten wat de leraar voor het bord aan het vertellen was. Af en toe werd ik afgeleid door nieuwsgierige blikken mijn kant op. Ik negeerde die blikken. Na een lange 50 minuten ging de bel. Hopelijk gaat de rest van de dag toch iets sneller.