Plus que ma propre vie. -proloog

Verhuizen. Iets wat ik in mijn leven al best vaak had gedaan. Ik had het nooit zo erg gevonden, ik zag het telkens als een nieuwe uitdaging. Deze keer zat ik er wel mee, het was anders. Het lag niet echt om de hoek, ik ging verhuizen naar mijn vader. Mijn vader die ik in een lange tijd al niet meer had gezien. Het ging de laatste tijd minder goed met hem, hij kon minder goed voor zichzelf zorgen. Ondanks ik het echt niet zag zitten om mijn vrienden hier achter te laten, mijn vertrouwde omgeving te verlaten voor iemand die ik in een hele lange tijd niet meer had gezien, heb ik toch toegestemd. Het was wel mijn vader en dat zal hij altijd blijven. Ik kon hem daar niet alleen laten zitten. Mijn ouders waren gescheiden, de rest van de familie hoorden we nooit iets van, niet van mijn vaders kant en net zo min van mijn moeders kant. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem daar alleen te laten zitten. Dus hier sta ik dan met mijn goede bedoelingen, op het vliegveld te wachten op de bus. Mijn vader moest van de dokter rust nemen. Alhoewel hij er op stond dat hij me zou komen ophalen met de auto, heb ik gezegd dat ik het prima zou redden met de bus.