8.

vanuit Linde

Ik zit op mijn bed een beetje tv te kijken en ik baal nog steeds van het feit dat Bram dat zei.. wat moeten de jongens nu wel niet denken?! Zouden ze door hebben dat het over hun ging? Want dan ga ik me echt dood schamen de volgende keer als ik ze zie! Dan hoor ik iemand op de deur kloppen. Ik loop naar de deur toe en maak hem op, het is Daan.. Ooh nee, denk ik vanbinnen, dit gaat echt een ongemakkelijk gesprek worden. Van buiten zeg ik heel rustig “heee Daan” “hee Linde, mag ik even binnenkomen?" vraagt die een beetje onzeker. “uhh, ja hoor is goed!” zeg ik en we lopen samen naar binnen. We gaan naast elkaar op bed zitten en Daan begint te praten, “Kijk, wat ik eigenlijk wilde vragen is wat je broer wilde zeggen beneden?! Maar ik weet niet of je me dat wil vertellen?” okee, hoe ga ik me hier uit redden, denk ik bij mezelf.. “uhh, ja, nee, uhh” stamel ik langzaam en ik voel mezelf rood worden “ik denk dat je me heel hard uitlacht als ik het vertel en dat je me waarschijnlijk niet meer aan kijkt dus eigenlijk vertel ik het liever nog niet…” zeg ik dan snel. “ooh okee, maar waarom zou ik je uitlachen?? En het is onzin dat ik je niet meer aan zou kijken om iets wat je broer heeft gezegd!” zegt die dan tegen me. Het is even stil en dan begint hij weer te praten “mag ik dan in ieder geval een deel weten van wat die wilde zeggen voor dat jij hem stopte??” ik denk even na wat hij ook alweer precies zei en begin dan “uhm, ja is goed, maar beloof me dat je niet anders naar me zult kijken of dingen eruit gaat opmerken!” “ik beloof het!!” zegt Daan lachend en ik zie dat die het echt meent. “mijn broer wilde zeggen ‘Heeee Linde, is dat niet die ene jongen die je leuk vindt?’ en nu denk je waarschijnlijk wie is die jongen dan?! Ja dat ga ik je dus niet vertellen!!! Haha” ik zie Daan me lachend, maar toch weer bedroefd aankijken. Waarom kijkt hij me nou weer zielig aan, vraag ik me af?! “wat is er??” vraag ik dan ook maar gelijk, want je weet het nooit! “ooh, niks hoor…” zegt hij ongeloofwaardig terug, maar ik besluit niet verder te vragen, want hij gaat het toch niet vertellen.

Vanuit Daan

Na ongeveer 5 minuten stil naast Linde te hebben gezeten, sta ik nu toch maar op. Ik voel gewoon dat ik niet die jongen ben, anders had ze het niet zomaar aan me verteld, ze ziet me gewoon als een vriend… Ik zeg dat ik terug ga naar m’n kamer en loop met tranen in m’n ogen de deur uit. Ik hoor Linde nog doei zeggen, maar neem niet de moeite om doei terug te zeggen. Dan klop ik op de deur van m’n eigen kamer en Rein doet open, hij ziet me staan en loopt dan ook naar buiten en doet de deur achter zich dicht. Als we allebei een stukje richting de lift gelopen zijn begint Rein te praten “en? Wat zei ze?” vraagt hij blij, “nou, ze heeft wel verteld wat der broer wilde zeggen, nou ja ongeveer dan..” zeg ik, “wat wilde der broer zeggen dan??” vraagt Rein nieuwsgierig. “der broer wilde zeggen ‘Heeee Linde, is dat niet die ene jongen die je leuk vindt?’ maar ze zei er meteen bij dat ze niet wilde zeggen wie die jongen was en toen begon ze te lachen” leg ik uit, “maar dat is toch mooi, dan is het waarschijnlijk een van ons 4, dus ik denk toch echt jou!” zegt Rein vrolijk. “maar Rein, ik voel gewoon dat ik die jongen niet ben, anders verteld ze het toch niet zomaar tegen me?!” zeg ik nu weer verdrietig, “waarom zou jij het niet zijn? Misschien had ze het tegen de rest ook wel gewoon verteld?!” probeert Rein me over te halen, maar daar had ik inderdaad nog niet over na gedacht! Misschien had ze het wel zomaar tegen ons alle 4 verteld! Misschien moest ze het toch gewoon bij iemand kwijt?! Als ik me dit allemaal bedenk komt er toch weer een glimlach op m’n gezicht. Rein ziet dat ik weer wat blijer begin te worden en zegt “kom laten we terug lopen naar Owen en Nils!” “Ja is goed, die zullen zich ook wel afvragen waar we blijven haha” lach ik. We lopen terug naar onze kamer en hebben nog een gezellige avond met z’n 4en!