OO6.

Hijgend kom ik mijn school binnen gerend. Ik was al veel te laat door Harry. Ik meld bij de receptie dat mijn ketting van mijn fiets was en gelukkig stuurt ze me zonder te zeuren naar boven.
Wanneer ik mijn lokaal binnen komt kijkt iedereen me glimlachend aan en dan begint iedereen in een keer allemaal door elkaar heen te schreeuwen. Ik kan niet verstaan wat ze zeggen maar de naam Harry hoor ik erg vaak voorbij komen. Ik probeer het zoveel mogelijk te negeren en neem ergens achterin het lokaal plaats naast Jason. Ik kijk hem alvast aan, en zo te zegt mijn blikt genoeg want hij vraagt me gelukkig niks.
'Oke, rustig allemaal. Ik wil nu graag verder met de les.' Roept de docent. Waar ik een ontzettende hekel aan heb. Maar nu ben ik haar dankbaar.
Vrolijk verteld ze verder over de geschiedenis, het kan me alleen weinig schelen. Ik ben er totaal niet bij met mijn gedachten. Ik besef nu dat het stom was dat ik weg ben gelopen. Maar aan de andere kant ook weer beter. Eigenlijk besef ik me helemaal niets. Ik weet niet wat ik moet deneken. Waarschijnlijk ga ik Harry nu nooit meer zien. Door mijn eigen stomme fout. Hij blijft heus niet achter me aanlopen. Genoeg andere meisjes die hij krijgen kan.
Ik hoor de bel gaan als teken dat de les ik afgelopen. Samen met Jason en Cellia loop ik de klas uit. Iedereen stelt me vragen maar op niks geef ik antwoord. Beschermd slaat Jason zijn arm om me heen. 'Laat der met rust, ik jou toch ook geen dingen vragen. Shut up.' Roept Cellia opeens waardoor ik in de lach schiet. Cellia was echt een geweldige vriendin. Ze staat altijd voor je klaar, en je kan der echt vertrouwen.

Eindelijk was is thuis, deze dag leek wel uren te duren. Grotendeels omdat iedereen me de hele tijd bleef aanstaren. Eigenlijk heb ik dus voor helemaal niks Harry opgegeven. Ze hebben hem toch al allemaal gezien. Ik ga zuchend op de bank zitten en pak mijn wiskunde erbij. Onzin vak. Ik kan me totaal niet concentreren op de sommen, en schrijf gewoon maar wat op. Het was toch het laatste.
Zuchtend ga ik liggen op de bank? Waarom maak ik me opeens zo druk om een jongen? Ik maak me nooit druk om een jongen. Jongens intresseren me niet. Al dat gedoe altijd. Is het omdat Harry Styles beroemd is ofzo? Ik schud mijn hoofd. Alsof ik mijn eigen vraag beantwoord.
Waarom kan ik nergens anders aan denken? Wat is dit? Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Misschien word ik wel ziek, dat ik me daarom zo raar gedraag. Er moet toch een verklaring voor zijn. Ik moet Harry vergeten, dat is wat ik moet doen. Maar hoe? Ik ken die jongen helemaal niet, maar hoe hij naar me keek, hoe die me liet glimlachen. Hoe hij praatte hoe zijn glimlach was. Zijn stralende ogen, zijn mooie bos krullen. Het was perfect. En waarschijnlijk was dat de reden dat ik hem nu niet kon vergeten.
Ik hoor de deurbel gaan waardoor ik wakker schrik uit mijn gedachten. Ik open de deur. Een warm gevoel overspoeld mijn lichaam. 'Harry?' Breng ik verbaasd uit.


Kudoooo?
Veel kudo's is nog een stukje.
xx