009.

"Ginny, waar was je? Je was opeens weg." Een meisje met halfkrullend, lang, goudblond haar en heldere bruine ogen kijkt me lichtbezorgd aan, misschien is er dan toch iemand die nog weet dat ik besta.
"Ohh, niks."
"Gin, vertel maar gewoon, je kent me, ik blijf zeuren!" Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, dat is waar. Als Fabienne iets wil weten, dan krijgt ze dat te weten. Maar, iets doorvertellen doet ze niet. Waar is overgens heel blij mee ben.
"Nou, oke. Ik was naar de leerlingenkamer om mijn gouden ketting te zoeken, je weet wel, die ik van mijn moeder heb gekregen. Maar, ik kon hem niet vinden. Dus ik heb de hele kamer omgedraaid en hem uiteindelijk gevonden tussen mijn boek, waarschijnlijk heb ik hem als bladwijzer gebruikt."Ik zie aan haar ogen dat ze het niet helemaal gelooft.
"Is hij nog wel heel dan?"
Ik pak het sieraad uit een zak in mijn gewaad. Ik laat de ketting met een eenhoorn en een terzieler bij elkaar gebonden in een cirkel van eenhoornhaar en terzielerhaar voor Fabienne's ogen zien.
"Faab! Ginny! Komen jullie?" Amelia zit aan de tafel van Griffoendor en eet zo te zien een soort pompoenschotel.
Ik loop naar haar toe ga naast haar zitten. Tegenover me zie ik dat Gabrielle met een chagerijnig gezicht naar haar tovergroenten zit te staren.
"Gabrie? Is er iets?" Gabrielle's hoofd beweegt langzaam van links naar rechts, wat waarschijnlijk een nee betekend.
Ik kijk naar Amelia met een wat-is-er-met-haar-aan-de-hand-blik.
Met mijn bord in mijn handen kijk ik wat er op tafel staat.
"Oeh, lekker! Valeriaanstaafjes! Jummie!" Ik hoef het maar te zeggen en een opscheplepel met valeriaanstaafjes komt naar mijn bord gevlogen.
Amelia grinnikt.
"Ohh, eigenlijk is er niks mis. Alleen die roddel over Percy en dat meisje van Ravenklauw -oh, hoe heet ze nou ookalweer!- Naja, de liefde altijd weer hè. Zeg, hoe gaat het eigenlijk met jou en Harry?"
Voor me kijkt Gabrielle boos en verdrietig tegelijk naar Amelia. Fabienne schiet in de lach en Amelia staart verbaast naar ons.
"Wat is er? Ik heb toch niets raars gezegd!" Zegt ze met een lichte irritatie in haar stem.
Gabrielle slaakt een zucht en begraafd haar hoofd in haar handen. Als je heel stil bent hoor je haar snikken.
Omdat Gabrielle niet echt in de stemming is om het te vertellen, begin ik maar.
"Ik dacht het wel! Gabrie, waarom vertel je het niet gewoon? Ik kan mn mond goed houden hoor. Hoe lang al?"
Gabrielle haalt haar handen voor haar gezicht vandaan.
"Sorry Gin, ik had het je wel willen vertellen. Maar ik dacht dat je het vervelend zou vinden, het is wel je broer..."
"Maakt niet uit Gabrie, maar ik ben wel de juiste persoon om jullie te koppelen en ik weet alles over hem. Ik wil je wel helpen"
Een glimlach verschijnt op Gabrielle's gezicht.
"Maar, Ginny, wist je het nog niet dan?" Amelia kijkt me met grote ogen aan.
"Nee, ik wist van niks. Nouja, ik had een vermoeden..."
We hadden alle 4 ons eten onderhand wel op en gingen terug naar de leerlingenkamer, nouja, dat wouden we....