28. Whatever...

TWENTY EIGHT

Ik zat daar en ik zat daar alleen. Het was zo saai. Ik wilde weg. Mijn moeder was naar Chuck, alweer. Ik was zó jaloers op haar. Nu zij eindelijk haar liefdesleven een beetje terug op de rails kreeg, viel dat van mij in elkaar. Twee mensen kunnen nooit op hetzelfde moment hetzelfde geluk hebben. Ik twijfelde. Jackson had gesmst of ik niet alsnog mee wilde. Als ik niet terug zou smsen, zou hij om acht uur op de stoep staan. Ik zat met mijn telefoon in mijn hand naar het schermpje te staren. Als ik gewoon niet reageerde, zou hij hier zometeen staan. Dan zou ik meegaan naar het feestje en dan zou ik Manon eens vertellen wat ik er écht van vond. Ik pulkte aan mijn armbandje. Een armbandje wat Taylor nooit had begrepen; er stonden allerlei heilige personen op de donkerbruine, houte vierkantjes. En aangezien ik niet in heilige personen geloofde, vond hij het tamelijk onlogisch.
Daisy kwam op mijn schoot liggen. Ze duwde met haar neusje tegen mijn hand aan, waardoor mijn telefoon oplichtte.
'Je hebt gelijk', zuchtte ik. 'Ik moet hem gewoon smsen dat ik niet wil. Het heeft helemaal geen zin om daar heen te gaan met Jackson. Ik zou toch niet voor Jackson gaan, maar voor Taylor. En die zit daar met mijn beste vriendin. Maar dat kan ik toch niet zomaar laten gebeuren?'.
De hond keek me vragend aan. Ik zuchtte nog een keer.
'Waarom doe ik in godsnaam een poging om dit met jou te bespreken? Ik ga gewoon. Taylor zal zich dood schrikken. Dan weet hij hoe ik me voelde toen ik erachter kwam dat hij met Manon naar het feestje zou gaan'. Ik lachte boosaardig inmezelf.

Om acht uur stond Jackson écht voor de deur. Hij had gewoon zijn jeans aan en droeg daarop een bloesje. Op zijn hoofd stond een hoedje. Ik begreep meteen weer waarom Manon zo verliefd op hem was; hij zag er echt ontzettend goed uit.
'Toch mee?', vroeg hij. Ik knikte, pakte mijn jas.
'Maar alleen voor Taylor', waarschuwde ik hem.
'Oké, oké'. Hij lachte. We stapten in zijn auto en reden weg.

'Ik moet even wat mensen spreken. Anders ga je Manon vast opzoeken, dan bel ik je zo'.
Hij liet me zonder op antwoord te wachten alleen in de drukte. Ik ging op mijn tenen staan om boven de mensenmassa uit te kunnen kijken, maar het werkte niet. Ik draaide me om en liep richting de bar. Daar bleef mijn hart stilstaan. Taylor stond met zijn arm om Manons middel heen tegen de bar. Hij boog zich voorover. Even dacht ik dat hij haar zou zoenen, want ik kende de blik in zijn ogen. Maar het bleef bij een kus op haar wang. Ze glimlachte en Taylor liep weg. Ik vond de kus niet onschuldig genoeg. Hij keek er zo raar bij. En zij ook. Wat moesten ze met elkaar? Ze waren helemaal elkaars types niet. Jackson moest gewoon weer terug bij Manon komen, dan konden zij gelukkig worden. En dan zou Taylor terug in mijn armen vallen. Maar eigenlijk had ik daar helemaal geen behoefte meer aan. Manon ving mijn blik op.
'Emma! Ik wist helemaal niet dat je hier was! Met wie ben je hier?'. Ze kwam lachend op me af lopen. Ik draaide me om zodat ik niet zo open stond.
'Jackson', zei ik kortaf. Haar lach verdween even, maar ze toverde supersnel weer een glimlach tevoorschijn.
'Wat gezellig. Waar is hij?'
'Geen idee. Hij moet met mensen praten. Of zo. Ik weet alleen dat hij mij geen kusjes geeft met zo'n blik'.
'Wat?'
'Doe nu niet zo schijnheilig, Manon'.
'Em, ik weet serieus niet waar je het over hebt..'
'Ik heb net toch zelf gezien dat Taylor je een kus gaf?'
'Huh? Maar - Oh! Dat. Em! Dat stelt toch niks voor! Dat doe ik ook zo vaak bij jou!'
'Dat is anders'.
'Waarom?'
'Omdat ik niet mijn ex ben!'. Het klonk heel aangrijpend in mijn hoofd. Maar toen ik het zei besefte ik hoe stom het klonk. Manon proeste zachtjes.
'Doe niet zo gek', lachte ze.
'Ik doe niet gek! Je weet hoe veel ik hem mis! En dan ga je met hem naar een fééstje!'
'Jij gaat toch ook met Jackson?'
'Maar ik ging met hem mee voor Taylor. Ik ging niet echt mét hem hiernaartoe'.
'Misschien ging ik ook wel voor Jackson', mompelde Manon. Ik schudde mijn hoofd.
'Je wist niet dat Jackson ging'.
'Hoe weet jij dat nou?'
'Dat wist ik niet. Maar nu wel. Jezus Manon!'.
Ze keek me verslagen aan.
'Ik bedoel het allemaal niet zo', zei ze zacht.
Ik draaide me om.
'Right. I don't care. Ik wil naar huis. Zeg tegen Taylor dat hij de pot op kan'.
'Maar het was gewoon een kus!', bracht Manon uit. Misschien had ze ook wel gelijk.
Blies ik de boel niet een beetje op?

Reactie!
oké, ik heb een vraagje.
Moet Emma Taylor terug nemen? Of hebben jullie liever Mickey, ondanks het feit dat hij een zwerver is? Taylor blijft dan gewoon haar BF (:
Zeg het maar!
Bij tien reacties ga ik verder (: