Chapter 35

"Lieverd, ik moet morgen wel werken. Maar dat is niet zo lang. Als het goed is hoef ik maar tot 1 uur te werken, dus dan zal ik rond half 2 uur bij jou zijn. Dan hoef ik jou gelukkig niet zo lang te missen als vandaag." Zijn warme stem galmde door de kamer heen. Zijn ogen vonden de mijne. Het daglicht ontsnapte vanuit de zijkanten van de gordijnen, het daglicht weerkaatste in zijn ogen waardoor er een fonkeling ontstond. Zijn ogen leken op diamanten, prachtige diamanten. Ik bleef zijn blik vasthouden . ik wou voor altijd staren in die prachtige ogen. Danny grijnsde. “Je moet wel vaak werken, de laatste tijd.” Zei ik om de stilte te verbreken. Ik haatte stiltes. Sommige waren wel goed, bijvoorbeeld op zo’n moment dat ik in zijn armen lag. Dan wou ik gewoon genieten van dat moment, woorden waren overbodig. Maar op dit moment hing er een doodse stilte, dat was dus het gene waar ik niet tegen kon. “Ja, ik zal ook geld moeten verdienen. Ik heb nog veel schulden bij mensen, zelfs bij Jan. En die moet ik onderhand wel eens afbetalen.” Ik wou vragen waardoor hij schulden had bij mensen maar eigenlijk wist ik daar het antwoord al wel op, drugs. Hij had het er moeilijk mee. Ik snapte wel dat het niet leuk was om toe te geven dat je jarenlang vast had gezeten aan de drugs. Maar ik begreep ook wel waarom hij het gebruikte, hij had me een paar keer pillen gegeven. Ik voelde me meteen beter, op straat in die tijd was ik een beetje depressief geworden en Danny had wat voor me wat me zou beteren. Later had hij spijt dat hij me het had gegeven had hij gezegd, hij wou niet dat ik begon met drugs want het zou je alleen maar meer in de problemen werken, op den duur. “Ik ga ook werken.” Floepte ik eruit. Danny keek me verbaast aan. “Waarom zou jij werken? Jij hebt het geld niet nodig. Jij hebt geen schulden, je hebt eten en je hebt een huis. waarom zou je dat dan doen?” vroeg hij terwijl hij mijn hand vastpakte en er zachtjes overheen streelde met zijn duim, meteen belandde ik in de 7de hemel. Aanrakingen van Danny waren heerlijk, nog steeds. En dat zou altijd zo blijven. “Ik wil je helpen met je schulden.” Antwoordde ik zijn vraag. Danny keek me geschrokken aan. Ik wou hem zo graag helpen. Als ik voor hem zou werken, hoefde hij minder te werken en konden we elkaar vaker zien. Ook al was dat wel vaak.. maar dan nog. Ik hielp hem, en mezelf. En sowieso het geld wat ik overhield kon ik aan hun geven als dank dat ik bij hun mocht wonen. Een goed idee, al zei ik het zelf.