Hoofdstuk 20

De bespreking was al begonnen toen we wakker werden en door de zon lag er een gouden streep licht op de vloer van de grot. We liepen in rap tempo naar beneden want dan zouden we tenminste het laatste deel nog mee krijgen. Buiten adem en bezweet kwamen we binnen stormen. Verschillende aanwezigen keken verstoord op.
'Nu zijn we helemaal compleet.' She Wolf keek Ron even doordringend aan en hij gaf een knikje. 'Goed.. we gaan verder. Ik realiseer me heel goed dat we eigenlijk met te weinig zijn om op te splitsen, maar het is wat ze niet zullen verwachten. Wat denk je? Dat zij denken dat wij met een onmenselijk groot leger zijn? Natuurlijk niet! Dat zou nooit kunnen. Daarom verwachten ze ook dat we met een groep aan vallen. Uit de laatste berichten uit het woud heb ik begrepen dat de legers daar net vertrokken zijn. Ik heb verder geen informatie, dus vraag mij niets. Verder zullen we het nu uitwerken.'
'Ik vind dat er zeker een deel onder de grond, door de riolen moet proberen binnen te komen. Daar hebben we de meeste kans van slagen.' Zei iemand.
'Daar ben ik het mee eens.'
'Goed..' She Wolf wendde zich tot mij 'Alice, ben jij klaar om wezens vanuit de lucht te brengen?'
Ik keek naar Ron 'Ik denk het wel. We zullen alleen moeten oefenen met hoe ze op de grond komen.' Ik keek weer naar She Wolf.
'Dan is dat geregeld. We zullen zeker vanuit de lucht aan proberen te vallen. Dat zal ze zeker verrassen. En we zullen de grond verder moeten uitwerken. Waar zijn de kaarten?'
De rest van de bespreking ging zo'n beetje langs me heen. Ik zat met mijn hoofd bij hoe ik straks wezens vanaf Helena's rug in het slagveld zou droppen. Ik had telkens een ander beeld van het kasteel voor me. Ik keek naar buiten. Er was nog net een toren van het kasteel te zien. Wat zou Valissa nu aan het doen zijn? Zou ze zorgeloos haar duizenden jurken passen? In bad zitten? Haar boeken in de bibiliotheek doorbladeren? Of zou zij ook bezig zijn met oorlogsvergaderingen? Ik bestudeerde de gezichten om me heen. Allemaal keken ze geboeid, gespannen en ergens verheugd. Ik keek er tegen op. Hoe konden ze allemaal geloven dat het goed ging komen? Het kon toch ook dat Valissa al lang door had dat wij onderweg waren en en ons gewoon zat op te wachten? Haar leger stond dan al klaar op de binnenplaats terwijl zij zat te eten ofzo. Ineens kwam iedereen om me heen in beweging. Ik had het laatste deel van de bespreking helemaal niet meer mee gekregen. Ik wou achter Liam aan lopen toen She Wolf me terug riep.
'Ik wil even met je praten.'
Ik liep naar haar toe. 'Luister. Het wordt een gevaarlijk gevecht overmorgen.' Overmorgen al! Mijn hart sloeg een slag over. 'Ja, we hebben het vervroegd. De voorbereidingen gaan voorspoedig en hoe eerder hoe beter. Ik wil alleen even wat afspraken met je maken. Jij dropt alleen de wezens en dan vertrek je weer. Ik wil niet dat jij ook maar met een mogelijkheid betrokken raakt in het gevecht.'
'Maar wat als jullie vast blijken te zitten?'
'Er zullen er in dat geval echt wel een paar ontsnappen.'
'De kans is er dus?'
She Wolf keek me bedroeft aan 'Ja, sommigen van ons zullen het niet overleven. Vrijheid heeft een dure prijs.'
Ik wist even niets te zeggen. Er was een kans dat Liam of Ron of She Wolf het niet overleefde. 'Ik ga niet weg. Ik zal me niet bemoeien met het gevecht en proberen ongezien te blijven, maar U kunt niet van me vragen om gewoon weer te vertrekken. Dit is ook mijn gevecht. Ze heeft mijn ouders vermoord! Ik heb ze nooit gekend..'
'Dit is geen wraak actie Alice.'
'Wat is het dan wel? Jullie nemen toch ook wraak omdat ze jullie vrijheid afgenomen heeft?'
'Wij proberen een heel land te redden. Jij hebt het niet gezien, maar het is vervallen.'
'Ik ga niet weg.'
She Wolf haalde diep adem en knikte toen. 'Goed. Ik begrijp waarom je wilt blijven. Je blijft uit de buurt van het gevecht en het liefst uit het zicht. En je moet me beloven, wat er ook gebeurt... je doet niets.'
Ik knikte. Met deze voorwaarden ging ik accoord.
'Dan zou ik maar eens gaan trainen. Oh.. Alice. Nog een vraagje. Heb jij nog vreemde dingen mee gemaakt de laatste tijd?'
Ik keek haar half spottend aan 'Mijn hele leven is ineens veranderd in iets wat voor mij altijd fantasie is geweest. Ja, er zijn dus aardig vreemde dingen gebeurd ja..'
Er speelde een glimlach rond de lippen van She Wolf 'Oke, laat ik het dan anders zeggen. Heb je ook maar iets meegemaakt van krachten in jezelf?'
'Hoe bedoelt U?'
'Een legende zegt dat een zon-maan kind bepaalde krachten zou hebben.'
Ze had mijn aandacht 'En wat zouden die krachten dan wel niet zijn?'
'Dat verschilt. Niets gemerkt?'
Ik dacht even na.. Toen er een vlaag wind langs kwam, leken de bomen te lachen. Dat zou heel goed kunnen. Ik wist niet of het normaal was dat de bomen tegen je leken te praten ook al kon je ze niet verstaan.
'Soms...' Ik twijfelde even want dit klonk echt heel raar 'Soms lijkt het alsof de bomen.... praten?'
'En kun je ze verstaan?'
'Nee. Fluisteren de bomen hier tegen iedereen. Kan iedereen ze horen bedoel ik, ook al verstaan ze niet wat ze zeggen?'
She Wolf schudde haar kop. 'Nee. De meeste wezens niet. De orakels wel en het is niet vreemd dat jij dat kan. Het staat in verschillende geschriften dat bijna alle zon-maan kinderen het konden.'
'En verstonden ze ook wat ze zeiden?'
'Dat weet ik niet. Het is nergens opgeschreven. De bomen zijn oude wezens en ze weten veel. Misschien, als het al is ontdekt wat hun taal is, is het nooit opgeschreven omdat het te gevaarlijk is. Ga maar Alice. Ik moet nog veel doen. En als je nog wat bedenkt, kom dat vooral langs.'
Ik knikte en liep weg. Liam en Ron waren een stukje verderop aan het oefenen met aanvallen zo te zien. Liam sprong richting Ron met ontblote tanden en Ron weerde hem af met zijn zwaard. Het weerspiegelende licht verblindde me. Over twee dagen zou het serieus zijn. Er liep een rilling over mijn rug.