14. Just sing

Harry trok me mee, terwijl ik probeerde te blijven ademen. Moest ik dat podium op? Moest ik zingen voor al die mensen? Dat kon ik niet. Dat kon ik echt niet. Ik dwong mezelf rustig in te ademen en botste bijna tegen Harry op toen deze stopte. 'You're up after the break. Now go change!' gilde mevrouw Walker. Een vrouw met een headset op nam ons beide mee naar de kleedkamer. Ze duwde ons beide een setje kleding in onze handen. Ik zag tot mijn grote verbazing mijn naam in sierlijke letters op het kaartje aan de kleerhanger hangen. Gek genoeg kon ik nog wel klagen over de kleding die ze voor me hadden uitgezocht en ging het feit dat ik over enkele minuten op het podium zou staan totaal aan me voorbij. 'This is so not me,' klaagde ik terwijl ik het jurkje aan trok. Ik keek naar Harry. Hij stond met een ontbloot bovenlijf naar me te kijken en wendde zijn blik af. Pas toen realiseerde me dat ik met Harry in een kleedkamer stond. Dat ik zo met Harry moest gaan zingen voor duizenden mensen. 'Harry?' mijn stem klonk breekbaar en zachtjes. Hij draaide zich weer naar me om terwijl hij zijn witte blouse dichtknoopte. 'I can't do this,' fluisterde ik. Even vroeg ik me af of Harry me überhaupt gehoord had, maar hij kwam naar me toegelopen en pakte mijn beide handen vast. 'You're gonna be great. Just concentrate on your piano. Only think about your singing. Don't think about the people. And if you're gonna look up, look at me,' zei hij terwijl hij in mijn handen kneep. Ik wilde hem bedanken, maar er kwamen een hoop mensen tegelijk binnen. Ik werd in een stoel geduwd. Mijn donkerblonde krullen werden gekruld, mijn make-up werd gedaan en ik nagels werden gelakt. 'Five minutes people,' riep iemand door de ruimte heen. Mijn hartslagritme versnelde zich. De vrouw die mijn make-up deed dwong me stil te blijven zitten. Ik deed echt mijn best, maar ik was aan het trillen. 'Done,' zei ze, en ook de andere mensen waren klaar. Ik stond op van de stoel en liep de naar lange spiegel aan de muur. Het jurkje dwarrelde om me heen. Mijn gekrulde haren lagen over mijn schouders. Mijn ogen waren opgemaakt en sprongen eruit. Op de blote huid boven mijn borst hing het kettinkje van mijn vader. Ik ging er met mijn hand naar om te voelen of het er echt nog ding. Harry kwam achter me staan en legde zijn handen rond mijn middel. 'You look like an angel. You're so beautiful,' fluisterde Harry in mijn oor. Ik slikte en liet mijn blik over hem gaan. Hij had over zijn witte blouse een zwart jasje aan. Van dichtbij zag je dat de kleine oneffenheden op zijn gezicht waren weggewerkt. Hij zag er nog knapper uit dan normaal. 'You're shaking,' constateerde hij met een lichte bezorgdheid in zijn stem. Het enige wat ik kon doen was knikken. Toen schoot me iets te binnen. Ik draaide me om zodat ik Harry aan kon kijken. 'Where are Perrie and Tom?' vroeg ik. Tijd om antwoord te geven had Harry niet. De vrouw met de headset kwam de kamer weer binnenlopen. 'You're on. Go!' zei ze terwijl ze ons de kleedkamer uit duwde. Harry kreeg een gitaar aangereikt. Hij hing hem om zijn nek en pakte mijn hand vast. 'Try to Enjoy,' fluisterde hij nog voor onze namen werden omgeroepen en Harry me mee het podium op trok. Er stond een prachtige vleugel op het podium. Harry liet mijn hand los en ik nam plaats achter de piano. Zo naïef als ik was tilde ik mijn hoofd op en keek de volle zaal in. Meteen raasde de angst weer door mijn lichaam. Harry maakte een heel zacht geluidje en ik richtte mijn blik op hem. 'Just look at me,' fluisterde hij onhoorbaar voor alle anderen, maar ik had hem perfect verstaan. Ik haalde een keer diep adem en legde mijn vinger op de juiste toetsen. Harry telde zachtjes af en ik begon te spelen. Op het moment dat ik moest beginnen, keek ik op en zocht de ogen van Harry. Hij knikte me bemoedigend toe. Ik opende mijn mond en begon te zingen. Het was doodstil in de zaal, waardoor hun aanwezigheid er niet leek te zijn. Ik haalde mijn ogen niet meer van de van Harry. Mijn pianospel ging automatisch. Toen ik klaar was nam Harry het van mij ogen. Zijn stem klonk prachtig, maar hij liet mijn blik niet los. Ik nam het weer van Harry over. Mijn stem kreeg meer zekerheid, klonk krachtiger. Ik groeide in het liedje en vergat alles en iedereen om me heen. Samen zongen we het refrein. Onze stemmen smolten prachtig samen. Toen Harry weer begon te zingen en naar het publiek keek, volgde ik zijn voorbeeld. Ik kon geen gezicht herkennen door alle lampen die op ons gericht waren. Het was een donkere massa. Er verscheen een kleine glimlach op mijn gezicht toen ik het weer van Harry overnam. Het ging vanzelf en voor ik wist was het voorbij. Een oorverdovend applaus barstte los. Harry kwam naar me toe en stak zijn hand naar me uit. Dankbaar pakte ik hem aan. Harry leidde me mee naar de presentatrice in het rode jurkje. 'Wow, that was just incredible. I really wanna know what the judges think about the amazing performance.' Ze richtte zich tot de jury en een wat mollige man met een kaal hoofd begon te praten. Het ging langs me heen. Alles ging langs me heen. Ik kon alleen maar denken aan wat er net gebeurd was. Ik had gezongen voor zo ontzettend veel mensen. Pappa zou zo ontzettend trots op me zijn. Zou mamma hebben gekeken? Vast niet. Mamma kijkt nooit naar dit soort programma. 'Olivia?' Ik keek op en voelde dat ik rood werd. De presentatrice keek me met een bemoedigende glimlach aan, en ik kon alleen maar terugkijken. 'Speaceless,' lachte ze toen en ze richtte zich weer tot het publiek. Ze noemde het nummer op wat je moest bellen wilde je op ons stemmen. 'Smile,' fluisterde Harry zachtjes in mijn oor. Ik dwong mezelf te glimlachen en toen ze klaar was met het nummer nam Harry me weer mee backstage. 'Olivia, you were amazing,' fluisterde hij terwijl hij me in zijn armen trok. Ik bloosde en kon alleen maar terugkijken in zijn prachtige mosgroene ogen. Hij sloot ze en zijn lippen kwamen steeds dichterbij. Ik voelde de aantrekkingskracht die hij op me had en sloot ook mijn ogen. Zijn warme adem streek langs mijn lippen. Zijn neus raakte zachtjes de mijn. Net toen hij zijn lippen op die van mij wilde drukken, werd de deur met een klap open gegooid. Verschrikt keek ik open. In de deuropening stond een woede Perrie, met Tom vlak achter haar.