*26*

Na 3 weken had ik een ritme opgebouwd. Ik ging elke ochtend bij Steve kijken om vervolgens te zien dat er niets was veranderd. Dan ging ik eten en bij Tony en Bruce kijken die altijd wel bezig waren met dingen uitzoeken of elkaar af te troeven. Dan ging ik lunchen en vaak gewoon levenloos zitten wachten tot het tijd was om te trainen. Daarna avond eten en met een boek naar Steve om weer te kijken of er iets veranderd was.

‘waarom komt ze elke dag 2 keer kijken?’ Vraagt Natasha aan Clint die naast haar staat. Hij heeft zijn armen over elkaar geslagen en kijkt door het raam naar Steve en mij. ‘weet je nog dat we samen werkte, en jij gewond raakte?’ Natasha knikt. ‘ik had het gevoel alsof het door mij kwam en kwam ook elke dag kijken tot je beter was’ Clint verplaatst zijn hand naar het raam en steunt er tegen aan. ‘ik denk dat Molly zich schuldig voelt’ Natasha kijkt Clint even aan. ‘maar dat was het niet toch?’ Clint zucht en bekijkt me even. Ik heb het bok neer gelegd en leg mijn hoofd op het bed. ‘nee, niet helemaal maar het ging wel om haar’

Normaal zou ik weg gaan als ik te moe was maar ik kon mezelf er niet toe zetten om op te staan. Het was allemaal mijn schuld geweest dat Steve geraakt was en nu in coma lag. Voorzichtig leg ik mijn hoofd op het bed en pak ik de hand van Steve vast. ‘Steve als je dit hoort…’ even slik ik. ‘wordt wakker…’ ik zucht en sluit mijn ogen terwijl ik mijn hand op de van Steve laat liggen.