Bevrijding - 227

“Ik heb nooit de controle over het vuur verloren. Ik had een perfecte beheersing. Dat kwam deels doordat mijn leraar vroeger nooit risico’s nam bij het leren, en later heeft het boek van generaal Iroh me geholpen. Maar door die beheersing ben ik het zicht op de basis verloren, het ging allemaal zo vanzelfsprekend. Tot na die Agni Kai. Ik heb niet alleen de vuursturing van Azlaï ontnomen, maar de mijne ook aanzienlijk verzwakt. Ik ben de controle kwijt, de kleinste dingen kosten me ontzettend veel moeite. Ik wilde gisterenochtend met Keylina trainen, maar als zij er niet was geweest en niet zo’n uitstekend meester was, had dat fataal kunnen aflopen. Ik heb de halve trainingszaal in brand gezet toen ik me omdraaide, en ik merkte het niet eens.”
“Dan moet je terug naar de basis”, zei meester Tsubasa.
“Dat had ik ook al gedacht. Ik hoopte dat u me daarmee zou kunnen helpen.” Hij glimlachte en knikte.
“Het zou me een eer zijn.”
“Het zit zo dat Lizzie over een week naar de waterstam vertrekt”, zei Keylina. “Tegen dan moet ze niet alleen terug veilig en goed kunnen sturen, ze moet ter plaatse een van de technieken, een die behoorlijk moeilijk is, uit het boek van generaal Iroh kunnen toepassen.”
“Hmm. Ik weet niet hoe ver we in een week tijd raken. Ik zal mijn best doen, maar we zullen zeer intensief moeten trainen dan.”
“Dat stellen we erg op prijs, meester. Ik zal Lizzie af en toe nodig hebben voor regeringszaken, maar dat zal ik tot een minimum beperken.” Meester Tsubasa knikte.
“Ik stel voor om meteen te beginnen.”

De training ging moeizaam, vond ik. Het was moeilijk, en ik haatte het als de kleinste dingen mislukten.
“Geduld is een schone deugd”, hield hij me voor. “Beheersing is de sleutel tot sturing, met haast en ongeduld komt u nergens.”
“Het spijt me”, zuchtte ik. Hij schudde glimlachend zijn hoofd.
“Geloof me, u bent een van mijn betere leerlingen. Uw ademhaling is perfect, uw beheersing beter dan die van menig beginneling en ik hoef u niet meer te leren dat vuur geen verwoesting is, maar leven.” Ik glimlachte dankbaar en probeerde opnieuw. Dit keer ging het een stuk beter. Hij lachte. “Blijkbaar doen complimentjes u goed, al hoeft u daar niet overal op te rekenen.” Ik grijnsde verontschuldigend. Hij ging verder met de les.