Hoofdstuk 2 -een traan vol liefde

Omdat ik nieuwschierig was geworden en de drang niet meer kon weerstaan, besloot ik oma op te zoeken. Oma waar ik een goede vand mee heb, zou me vast wel kunnen helpen. Ik belde van tevoren op of ik langs kon komen, voor hetzelfde geld lag ze te slapen.
Een dag later hadden we afgesproken, dat weet ik nog goed. Rond kerst, het was 15 december.
Toen ik aanbelde vroeg ik me af of ik hier wel goed aan deed. Nu kon ik alleen niet meer terug.Oma deed de deur al open in haar oude nachtjapon. Ze geneerde zich nooit, was altijd haar zichzelf.
meteen zag ik de glimlach al op haar gezicht toen ze zag dat ik het was. Automatisch glimlach ik terug. Oma had geen besef van wat er daarna allemaal zou gebeuren.
"Oma, wat is er gebeurt met mijn broer of zus gebeurt, hoe is het kindje overleden?"
"Overleden ?"Oma kijkt me bedenkelijk aan. Denkrimpels trekken in haar voorhoofd.
"Ja, dat zeiden papa en mama. Ze hebben het me afgelopen week verteld."
"Jouw zus is helemaal niet overleden, die leeft nog steets."
"Maar mama zei..."
"Kindje toch. Kom eens hier" Met open armen staarde ze me aan. Een koude angst bekroop mij. Wilde ik de waarheid nog wel weten ?
"Ik denk dat ik het je dan maar moet vertellen. Toen je zusje werd geboren zagen de artsen in het ziekenhuis meteen dat het kindje niet helemaal goed was. Ze had het "syndroom van down."Papa en mama schrokken daar heel erg van en wilden het kindje niet. Hun werk stond hun in de weg en dat wilden ze niet opgeven. bovendien schaamden ze zich voor haar. Wat zouden de mensen wel niet denken als ze haar zagen ?" Oma's stem trilde, haar ogen waren vochtig.
"Huil maar oma, toe maar, dat is goed." Ze glimlachte. alleen ik kon niet terug lachen. Ik voelde me raar van binnen. 14 jaar, maar toch besef van wat zich afspeelde.
"En toen, wat is er met mijn zuje gebeurd ?"
Ik noemde haar 'mijn zusje'omdat ze dat ook nog altijd was.
Ze was nog in leven, niet overleden.
"Ze hebben haar achtergelaten in het ziekenhuis, zodat andere mensen haar konden adopteren."
"Waarom wilde u haar niet ? U had haar toch kunnen adopteren ?"
"als ik goed ter been was, zou ik dat hebben gedaam, maar mijn gezondheid ging ook nog eens achteruit. Ik ben blij dat ik nu nog met jou kan praten."
Vanaf dat moment had ik een hekel aan mijn ouders. Er ging geen dag voorbij of ik moest aan de dingen de dingen denken die oma me had verteld. Steeds meer zag ik in hoe egoistisch ze waren.Ik merkte aan allerlei dingen dat ze
word vervolgd