Thirteen

Harry

Verbaasd stond ik even later alleen in Gracie's kamer. Ik wist dat ik haar eigenlijk achterna moest gaan, maar ik zou me niet meer met haar bemoeien. Een pijnsteek ging door mijn lichaam heen en ik zuchtte even. Piekerend ging ik op Gracie's bed zitten. Ik voelde me ronduit verschrikkelijk. Ik wilde dat ik Gracie kon helpen, hoe moeilijk het ook was. Ze was verliefd, verliefd op een jongen die onbereikbaar was. En dat deed me juist zoveel pijn. Hoe kon ik haar helpen met haar liefdesverdriet terwijl ik er net zo slecht aan toe was? Elke dag stond ik op met de pijn en elke avond ging ik ook weer naar bed met de pijn. Als ik uberhaupt kon slapen, want dat was ook nog maar de vraag. Honger had ik al in geen tijden meer gehad. Mijn eetlust was verdwenen. En ik vroeg me af of die ooit nog terug zou komen. Ik keek voor me uit, staarde naar een fotolijstje met het lachende gezicht van Gracie. Ze was prachtig. Haar lach, haar mooie blauwe ogen. Ik kneep even in mijn arm en wendde snel mijn hoofd af. Ik vroeg me nog steeds af hoe het kon gebeuren. Hoe ik in godsnaam verliefd ben geworden op mijn zus. We waren voor de helft van hetzelfde DNA. Elke dag weer voelde ik me vies, raar, afschuwelijk. Ik had de wildste fantasieen die ik absoluut verafschuwde. Hoe kon ik ooit denken aan een relatie met mijn bloegeigen zusje? Het was gewoon onnatuurlijk. Ik rilde even, liet mijn ogen door Gracie's kamer glijden. Opeens viel mijn blik op een soort notitieboekje. Anders zou zoiets me nooit opgevallen zijn, maar het lag raar in een hoekje van haar kamer naast wat schoenen. Waarschijnlijk was het de bedoeling geweest het boekje achter haar schoenen te verstoppen maar misschien was hij er op de een of andere manier naast gevallen. Ik liep er naartoe en pakte het op van de grond. Was het wel zo'n goed idee om er in te kijken? Ze had hem niet voor niets geprobeerd te verstoppen. Twijfelend keek ik naar het boekje in mijn hand en ik sloeg hem op een willekeurige bladzijde open.

"Ik haat mezelf. Ik walg van mezelf. Ik verdien het niet hier op deze planeet te leven. Ik verdien het uberhaupt niet om te leven. Hoe kon ik ooit denken dat dat wel zo was? Ik ben ziek. Gek. Een psychopaat. Ik weet het zeker. Niemand zegt het, maar dat hoeft ook niet. Alleen ik weet het. Iedereen denkt dat het goed met me gaat. Ik ga naar school, haal goeie cijfers, heb aardig veel vriendinnen, mijn ouders zijn geweldig en ik heb een broer die in de populairste boyband ter wereld zit. Ja, als je het zo bekijkt zou mijn leven niet perfecter kunnen zijn. Maar toch zou ik willen dat mijn leven er totaal anders uit zag dan dit. Ik wilde dat ik geen vriendinnen had, die zich elk moment van de dag met de vreselijkste onbelangrijke dingen bezig hielden. Had ik maar geen ouders die zich altijd zorgen maakten als ik wat stiller was en minder at. En als laatste, had ik maar geen broer waar ik smoorverliefd op was...."

Ik hield mijn adem in, las die laatste zin steeds weer opnieuw. Mijn handen begonnen als een bezetene te trillen. Dit kon niet waar zijn. Snel bladerde ik verder tot de laatst geschreven pagina. Mijn ogen vlogen over de regels.

"Het is voorbij. Ik kan niet meer, echt niet. Ik ben Harry kwijt. Ik heb mijn afstand gekregen, maar het enige wat ik voel is leegte en nog meer pijn dan de pijn die ik de afgelopen 6 maanden heb gevoeld. De pijn die ik nu heb is niet te vergelijken met de pijn van de maanden hiervoor. Harry negeert me. Hij doet net alsof ik lucht ben. Maar wat moest ik dan? Als ik gisteren niet had gezegd dat hij zich niet zo met me moest bemoeien had ik hem gezoend. Ik kon hem toch niet gaan zoenen? Hij zou zich rot schrikken. Hij zou woedend zijn. Hij zou nooit meer iets met me te maken willen hebben. Dan was ik hem ook kwijtgeraakt. Maar dat idee zou me meer zeer doen. Het is goed zo. Ik heb me ingehouden. Het is me gelukt. Mijn tijd hier zit erop. Ik weet nog niet of ik het uberhaupt wel durf. Of ik dat harry wil aandoen. Maar ik zie op dit moment geen andere keus. Ik heb niks meer om voor te leven. Mijn leven is een grote puinhoop en het liefst wil ik gewoon weg van alles. Vluchten.. Een leven zonder problemen."

Verbouwereerd liet ik het boekje uit mijn handen vallen. Mijn lichaam trilde, het leek alsof het een eigen wil had. Ik kon het niet meer onder controle krijgen. Mijn oog viel op iets glinsterends onder het bed. Ik snelde er naartoe en zag toen de schaar, met bloed. Ik schudde m'n hoofd, tranen hadden zich een weg naar buiten gebaand. Waarom had ik niks gemerkt? Alles leek opeens zo duidelijk. Ik moest naar Gracie toe. Ik gooide de schaar terug op de grond en rende zo snel ik kon het huis uit. Het regende pijpenstelen maar het kon me allemaal niks meer schelen. Ik moest Gracie vinden. Gek genoeg had ik ook nog een idee waar ze zou kunnen zijn. Misschien was dat wel de broer-zus band die we nog steeds hadden. Tranen maakten mijn zicht wazig maar ik wist precies hoe ik er moest komen. Bij elke stap die ik zette, leek iemand met messteken in mijn hart te prikken. Met elke stap die ik zette, werd ik banger. Wat als ze er toch niet was? Eenmaal bij het speeltuintje aangekomen, hoorde ik vaag een soort gejammer. Ik liep naar de plek waar ik dacht dat het geluid vandaan kwam. Opeens dook het muurtje op, het beruchte muurtje van 3 jaar geleden. En tegen het muurtje zat Gracie. Ze had haar ogen gesloten, tranen gemengd met regenwater liepen over haar gezicht. Mijn blik viel op haar arm, een grote wond van zeker 5 centimeter staarde me aan. Bloed stroomde er nog steeds uit, terwijl er naast Gracie al een plasje met bloed lag. Geschrokken en met tranen in mijn ogen keek ik naar het hoopje mens voor mij. 'Godverdomme Gracie.' Huilde ik. Meteen opende Gracie haar ogen en toen ze mij zag kromp ze ineen. 'Harry wat doe je hier. Ik dacht dat je je niet meer met me zou bemoeien.' Perstte ze over haar lippen. 'Gracie moet je jezelf nou zien. Je verliest veel te veel bloed gek.' Gracie knikte. 'Ik ben gek ja.' Ik trok mijn vest uit en liet me naast Gracie op de natte grond zakken. 'Blijf uit mijn buurt Harry. Alsjeblieft. Ga weg.' Paniekerig keek ze me aan. 'Nee Gracie. Ik laat je niet in de steek. Geef me je arm.' Gracie bewoog niet. Ze kneep haar ogen dicht en bleef stokstijf zitten. Zuchtend kroop ik wat dichter naar haar toe en pakte toen voorzichtig haar gewonde arm vast. Ik zag hoe Gracie hard op haar lip beet, toen ik mijn vest om de wond wikkelde. 'En nu opstaan Grace.' Ik stond recht en pakte haar hand vast maar Gracie reageerde niet. Ze bleef stil zitten, met haar ogen gesloten. 'Alsjeblieft Harry laat me met rust. Ik kan niet meer.' Ze schudde haar hoofd. Ik streek even hopeloos door mijn haren en bukte toen. Ik sloot mijn armen om haar middel en tilde Gracie op. Het ging nog makkelijk ook, ook Gracie had de laatste paar maanden weinig gegeten. Dat was duidelijk te voelen. Ik zette haar op het muurtje en ging toen voor haar staan. Gracie trilde aan alle kanten. 'Gracie, kijk me eens aan.' Vroeg ik rustig. Althans, ik probeerde rustig over te komen. Van binnen wilde ik haar zoenen, aanraken, vasthouden. Mijn gevoelens leken met de seconde te groeien. Gelukkig werkte het, want Gracie opende langzaam haar ogen en keek me aan. Haar ogen stonden dof. Er leek geen levenslicht meer in haar ogen aanwezig te zijn. Toch vond ik haar ogen nog steeds prachtig en bleef haar aankijken. Gracie keek terug, ze was gestopt met huilen en kon me alleen nog maar in trance aankijken. 'Je bent zo mooi Gracie, zo mooi. Waarom moet jij nou mijn zusje zijn?' Ik fluisterde de woorden uit en geschrokken staarde Gracie me aan. 'Wat...?' Verder kwam Gracie niet want onbeschaamd drukte ik mijn lippen op die van haar. Dat moment, na al die jaren van verlangen, was niet te beschrijven. Het voelde als een explosie in mijn binnenste, elk deeltje, elke cel in mijn lichaam leek als vuurwerk uiteen te spatten. Het verlangen, de emoties en gevoelens die ik de afgelopen twee jaar had teruggedrongen kwamen met z'n allen in een keer naar buiten. Het was overweldigend, ik had nog nooit zoiets gevoeld. Ik voelde hoe Gracie eerst totaal verstijfde maar al na iets meer dan 2 seconden gaf ze zich over. Gretig zoende ze terug, sloeg haar armen om mijn nek heen en haar benen om mijn middel. Ik proefte haar lippen, voelde haar tong tegen die van mij. Mijn hart begon sneller te kloppen, mijn lichaam voelde warm aan. Alsof ik opeens weer begon te leven. Alsof het leven opeens weer zin had. We zoenden alsof ons leven ervan af hing. Gracie klampte haar vingers vast in mijn krullen. Zo stonden we zeker 5 minuten lang. Geen van ons twee had de behoefte om te stoppen of om ook maar van de zoen af te wijken. Toch, alsof we elkaar aanvoelden stopten we tegelijkertijd en vol ongeloof keken we elkaar aan. 'Ik had je boekje gelezen Grace. Ik zag hem liggen. Ik hoop dat je het niet erg vind.' Gracie schudde haar hoofd en gebaarde dat ik stil moest zijn. Ze duwde haar gezicht in mijn nek en zuchtte diep. 'Dankjewel Harry. Ik hou van jou.' Tranen prikten weer achter mijn ogen en ik sloeg mijn armen opgelucht om haar heen. Het was heel stil. Het enige wat je hoorde was het gekletter van de regen op de natte grond, de wind en onze ademhaling. Ik genoot ervan. Eindelijk had ik gekregen wat ik wilde. Eindelijk had ik Gracie en voor hoe lang maakte me op dit moment niks uit. Het ging om nu, en ik had me nog nooit zo levend gevoeld.