Bevrijding - 223

“Prinses?”, vroeg pap verbaasd.
“Ik ga weer officieel laten maken dat jullie mijn familie zijn”, zei Keylina. “En dan is Lizzie, als mijn zus en al helemaal binnenkort als zus van de vuurvrouw, ook een prinses. Jullie niet, helaas.”
“Nou, voor mij hoeven die titels niet hoor”, merkte pap op.
“Even goed dan”, glimlachte Keylina. “Trouwens, Lizzie heeft er mee ingestemd om hier te komen wonen, als ze niet bij de waterstam zit natuurlijk. Jullie zijn natuurlijk ook van harte welkom.”
“Nou, ja, graag”, zei mam. “Alleen zou ik wel graag ons oude huis ook halen, voor als we rust willen of zo.”
“Uiteraard”, glimlachte Keylina.
“Dan zijn we eindelijk weer bij elkaar”, zei pap. “Met Jursena erbij natuurlijk.”
“Jullie vinden het toch niet erg dat zij ook blijft hé?”
“Hoe zouden we dat erg kunnen vinden? Voor jou is ze belangrijk, en ons heeft ze laten weten waar je was, terwijl ze dat eigenlijk niet had gemogen. Zonder haar had je ons misschien nooit geloofd.” Keylina glimlachte opgelucht, ze was duidelijk blij dat haar ouders zo goed met elkaar overweg konden.

“Kom Lizzie, even de watermeesters het nieuws brengen”, zuchtte Keylina. Ik keek haar aan.
“We overhalen wel iemand om nog even hier te blijven, en daarna vragen we Yue of ze geen oplossing weet”, beloofde ik.
“Denk je dat dat gaat lukken?”
“Ja, het komt wel goed”, knikte ik overtuigd.

“Hallo allemaal”, Keylina en ik stapten de slaapzaal van de watermeesters in. Rin kwam meteen naar ons toe.
“Prinses, mevrouw Lizzie”, ze maakte een buiging en de rest volgde haar voorbeeld.
“Mogen we naar huis?”, vroeg iemand zacht.
“Over een week vertrek ik terug naar de Waterstam, en dan neem ik jullie mee”, knikte ik.
“In tussentijd zijn jullie vrij om te doen wat jullie willen, je hoeft niet meer in deze zaal te blijven”, vulde Keylina aan. “Al zouden we het appreciëren als jullie nog wel de gewonden willen verzorgen, in het bijzonder mijn moeder.”
“Wat gebeurt er met haar als wij weg zijn?”, vroeg Rin zacht. Keylina beet op haar lip.