Bevrijding - 221

“Wat heb je met Azlaï gedaan?”, vroeg ik.
“Hij zit in de gevangenis nu, onder dezelfde regels als alle anderen. Akkoord?”
“Ja, goed”, knikte ik. “Ik ben toch niet te ver gegaan hé?”
“Dat worstje was geweldig”, grijnsde Keylina. “Maar verder niet nee, je hebt hem de kans gegeven om het minder erg te maken, alleen was hij te trots.” Ik knikte, ze had gelijk, ik had hem kansen gegeven.
“Alleen is mijn eigen vuursturing ook behoorlijk verzwakt”, zuchtte ik. “Dus dat wordt veel oefenen.”
“Denk je dat het terug in orde komt?”, vroeg ze bezorgd.
“Misschien nooit meer helemaal, dat weet ik niet. Maar het was het waard, zelfs al was ik zelf mijn sturing verloren. Ik was bereid offers te brengen, en daardoor is het gelukt.”
“Het was best een groot offer dan”, merkte Keylina op. “Je was er altijd zo trots op.”
“Ja, het was een groot offer, maar ik had het er voor over.”
“Je kan de waterlelie toch nog hé?” Ik schrok, daar had ik niet aan gedacht.
“Yue!”
“Ja, je moet haar bevrijden, Lizzie. Toen we vertrokken heb ik haar eten gegeven voor twee maanden. Ik heb het zo uitgerekend dat je terug aankomt als die twee maanden bijna om zijn. Ik kan de waterlelie wel, maar ik kan niet mee, nog niet.”
“Waar kan ik oefenen?”, smeekte ik.
“Kom maar mee, ik wijs het je even.” Samen liepen we naar een soort trainingscentrum.

“Probeer eens wat je nog kan, begin bij de basis”, moedigde ze me aan. Langzaam liet ik een vlam in mijn hand verschijnen, die ik almaar groter maakte. Keylina knikte en liep om me heen. Ik probeerde vorm te brengen in de vlam. Een bol. Het kostte moeite, maar het lukte. Een zweep. Nee, het lukte niet. Of toch? Blijven proberen… Ja, het komt, het lukt! Opgelucht haalde ik adem. Plots werd ik achter me iets gewaar. Vuur, daar was ook vuur! Ik draaide me prompt om, Keylina had een vlam in haar handen.
“Ik voelde het!”, riep ik opgelucht. Keylina glimlachte, maar schrok toen zichtbaar. Ik draaide me weer om. Mijn zweep had een groot deel van het trainingscentrum in brand gestoken.