Bevrijding - 220

“Nee, ik heb jou nodig voor belangrijke zaken. Deze week blijf je nog hier, om alles mee te bespreken. Dan vertrek je met drie schepen en een stel soldaten naar de gevangenis. Ik stuur op dat moment ook een hoop anderen weg met dezelfde missie. Je gaat de gevangen halen, eerst die van de Noordelijke Waterstam met je basisschip. De andere twee schepen zullen de andere gevangenen die daar zitten later naar hun stammen brengen, zodat ze op de juiste moment aankomen. Je gaat naar de Noordelijke Waterstam als officieel gezant van de vuurnatie, van mij, kroonprinses Azulena.” Ik wilde protesteren, maar ze gebaarde me te zwijgen. “Je bevrijdt Yue, je praat met haar en haar familie. Je vertelt hen alles en vraagt of zij de heerser daar wilt zijn. Dan spreek je de stam toe, en maakt natuurlijk de soldaten duidelijk dat ze meteen moeten vertrekken. De gevangen laat je naar huis gaan op het moment dat jij met je toespraak bezig bent, op prins Sokka na natuurlijk. En je bespreekt met Yue en Diana wanneer ze Yle officieel prinses maken, en wanneer ze Katara aanwijzen als avatar. De volgende ochtend vertrek je weer, naar de volgende stam. Daar doe je hetzelfde als in de waterstammen. Met heersers praten of heersers aanwijzen als er niemand is binnen de stam die ik het aanbiedt, soldaten wegsturen, gevangen naar huis laten gaan… Alle gevangenen zullen aankomen op de dag dat jij ook in hun stam komt. Een week lang ga je zo een aantal stammen af, en dan ga je terug naar de waterstam. Daar blijf je een week, waarschijnlijk ook om de verjaardagen van Yle en Katara mee te vieren. En dan kom je terug, al mijn gezanten ongeveer tegelijk. Je komt terug met Yue en haar familie, en alle heersers uit de andere stammen die akkoord gaan met mijn regels. Hun families zijn natuurlijk ook welkom. En als je terug bent, lieve zus, laat ik me kronen tot vuurvrouw Keylina.” Ze glimlachte. Ik omhelsde haar.
“En dan ga je waarschijnlijk nog met alle heersers praten?”
“Ja, zo snel mogelijk, zodat ze ook snel terug naar huis kunnen.”
“Oké”, lachte ik. “En ik veronderstel dat ik hier kom wonen als ik niet bij de waterstam ben?”
“Ja. Mam en pap trouwens ook als ze dat willen.”
“Fijn, dan zijn we weer bij elkaar”, zuchtte ik opgelucht.
“Eindelijk bij elkaar, zonder zorgen, zonder gevangen te zijn, zonder het te hoeven verbergen. Ik laat officieel maken dat jullie mijn familie zijn, al hou ik mam, Jursena dus, er ook bij. Als je dat niet al te erg vindt tenminste?”
“Natuurlijk niet.”