Bevrijding - 218

“Ik weet het”, suste ze. “Je hoort ook bij de waterstam. Maar ook dit is je thuis nu, ik heb je nodig, al weet ik best dat je vaak weg zal zijn. Maar als mijn zus kan je niets anders zijn dan een prinses.” Ze omhelsde me. “Je moet niet bang zijn, we zullen niet te veel van je verwachten.”
“Oké dan, geloof ik”, zuchtte ik.
“Het is alleen even wennen, je hebt immers pas vannacht de vuurheer verslagen.”
“Ben jij al gekroond?”
“Nee”, glimlachte ze. “Je hebt geen woord van mijn speech gehoord hé?” Schuldbewust schudde ik mijn hoofd. “Geeft niet, ik vertel het je wel. Ga zitten.” Ze gebaarde naar een comfortabele bank.

“Wanneer laat je de stammen vrij?”, vroeg ik meteen. Keylina zuchtte en keek me ernstig aan.
“Voorlopig niet”, zei ze kalm.
“Wat?”, kwaad sprong ik op. “Maar je hebt beloofd…”
“Dat ik een einde zou maken aan de oorlog, ja. Dat zal ik doen ook, Lizzie, zo snel mogelijk.”
“Maar je zei net…”
“Ja, dat zei ik, en ik meende het ook. Ga zitten en luister, alsjeblieft. Ik heb hier goed over nagedacht, maar ik had de kans niet om het al met jou te bespreken.” Ik beet op mijn lip en ging zitten.
“Vertel.”
“Ik laat de soldaten terugkomen”, zei ze. “Er wordt niet meer gevochten, tenzij anderen ons aanvallen. Ik laat de gevangenen vrij, althans degenen die niets verkeerd gedaan hebben, zoals alle watermeesters.”
“Dan laat je de stammen toch wel vrij?”, vroeg ik verbaasd.
“Nee. Ik zal in elke stam een heerser aanstellen, sommigen van de vuurnatie, anderen van de stammen zelf, die ik kan vertrouwen. Ze mogen grotendeels terug alles zelf regelen, voornamelijk de stammen die het minst verwoest zijn. De heersers zullen verantwoordelijk zijn voor de stam, voor de opbouw ervan, en voor het naleven van mijn regels. Ik stel er maar twee: ten eerste mogen ze geen oorlog beginnen, geen andere stammen aanvallen, en ook niet met vuurnatieleden beginnen vechten. En ten tweede ga ik belastingen vragen.”