Bevrijding - 217

Keylina sprak de menigte toe, maar ik hoorde het niet. Ik was uitgeput, ik wilde slapen. Wanneer mocht ik nu eindelijk naar mijn bed?
“Lizzie?”, Keylina stootte me aan. Ik keek op. Ze glimlachte. “Moe? Je reageerde niet.” Ik knikte. “Ik breng je naar je kamer. Wat doen we voorlopig met Azlaï, gewoon opsluiten?” Ik keek haar verbaasd aan. Ze schudde haar hoofd. “Laat maar, jij hebt eerst rust nodig.”
“Breng haar weg, ik regel het wel even”, zei Jursena. Nu kijk ik wel op. Ze glimlachte. “Ik ben uitgerust hoor, ik ben er niet de hele tijd bij gebleven, ik kom net weer uit bed.” Keylina knikte en leidde me weg. Mam en pap kwamen ook mee.

Later kon ik me niet meer herinneren dat ik in mijn kamer was geraakt en in bed was gekropen. Toen ik wakker werd echter bleek dat ik me zelfs nog had omgekleed, ik had immers een pyama. Of nou ja, waarschijnlijk hadden mam en Keylina me die aangetrokken.
“Hallo zusje”, hoorde ik. Keylina zat naast mijn bed.
“Keylina? Zit je hier al lang?” Ik kwam recht. Ze schudde haar hoofd.
“Een half uurtje maar, ik heb ook geslapen hoor.”
“Oh. Hoe laat is het?”
“Drie uur ’s middags. Het was zes uur toen we je vanochtend in bed stopten. Ben je een beetje uitgerust?”
“Ja, ik geloof van wel.” Ik stond op.
“Ik heb kleren voor je klaargelegd, je kan je wel even opfrissen in mijn badkamer.” Ze wenkte me de kamer uit, naar de hare aan de overkant van de gang.

Opgefrist en aangekleed kwam ik een beetje aarzelend haar badkamer uit.
“Je ziet er prachtig uit, die jurk staat je geweldig”, glimlachte Keylina.
“Het is zo… anders. Het voelt niet als mezelf.”
“Je bent ook niet meer dezelfde, Lizzie. Gisteren was je een verraadster. Nu, een prinses.”
“Een prinses?” Ik keek haar ongelovig aan. “Keylina, dat kan niet, ik…”