Agni Kai - 216

“Alsof het nog erger kan”, siste hij. Ik zuchtte. Ja, dat kon, als het dan echt moest. Als hij perse wilde dat ik de vernedering compleet maakte…
“Azlaï!” Ik keek om, Keylina stond aan de deur van haar kooi. “Doe wat ze zegt, het is uw laatste kans om gespaard te worden. Ze is gewonnen, erken het.”
“Nooit”, siste hij.
“Je bent een slechte verliezer, Azlaï”, dit keer stond Jursena aan de poort van de arena, vergezeld door Rin en mijn ouders. Hij gromde kwaad. Ik zuchtte.
“Nou goed, als dat is wat u wilt. De vernedering wordt er alleen erger door.” Ik liep naar de tafel met eten, ernaast lagen touwen. Met één van de touwen liep ik terug. “Weet u het zeker?” Hij gromde alleen. Ik schudde mijn hoofd en bond zijn handen op zijn rug. Traditioneel was zijn bovenlichaam bloot. Ik nam zijn broek vast, maakte de knoop los en trok ze uit. Zijn ogen werden groot van verbazing, maar ik negeerde hem. Hij had zijn kans gehad. Ik onderzocht de broek grondig en haalde de sleutel eruit. Alleen zijn onderbroek maakte nog dat hij niet naakt was.

Keylina omhelsde me toen ik de deur van haar kooi opende.
“Het is je gelukt”, fluisterde ze.
“Ja, het is gelukt.” Ik liet mijn hoofd op haar schouder zakken, tranen van uitputting en opluchting verschenen. Het had lang geduurd, te lang. Ik was op.
“Kom.” Langzaam leidde Keylina me naar het midden van de kooi. De andere poort werd geopend en Jursena en mijn ouders kwamen naar ons toe, ook Rin liep mee. Ik omhelsde mijn moeder, mijn vader en zelfs Jursena. Keylina deed hetzelfde. Rin raakte mijn gewonde arm aan en geschrokken trok ik hem terug. Ik had de pijn weten negeren, maar nu voelde ik hem weer volop.
“Laat me u verzorgen”, zei ze zacht. Ze nam water uit een zak die ze bij zich droeg en begon zachtjes mijn arm te helen. Ik glimlachte dankbaar, het bood meteen verlichting.