Agni Kai - 214

Ik was nog niet gewonnen, het moeilijkste moest nog komen. Maar eerst uitrusten, voorzichtig, erop lettend dat hij niet wakker zou worden.
Een uur later, volgens de grote klok die boven de arena hing, begon Azlaï weer zachtjes te kreunen en bewegen. Gelukkig was ik intussen ook terug wat meer uitgerust, ik was klaar om er een einde aan te maken. En daarna eindelijk naar bed…
Ik stond op en liep weer naar Azlaï toe. Hij keek me aan en kwam ontzettend moeizaam recht.
“Geef me de sleutel, dan spaar ik u van het ergste”, beval ik kalm.
“Nooit”, siste hij.
“U heeft verloren, geef het op. Hou de eer aan uzelf, geef me die sleutel.”
“Nee, ik zal winnen.” Hij probeerde recht te komen. Ik haalde diep adem. Eén hand op zijn voorhoofd, één hand op zijn hart.
“Laatste kans. Ik zal u niet doden, ik ben zelfs bereid u uw vrijheid terug te geven als u berouw toont. Geef me die sleutel.”
“Je gaat me niet doden? Je bent zwak, zwak en laf.” Hij sloeg me.
“Nee, ik ben alleen niet zo’n monster als u.”
“Je kan niet winnen zonder me te doden.”
“Dat kan ik wel.” Ik duwde hem achteruit en keek in zijn ogen.
“Wat ben je van plan?” Voor het eerst hoorde ik een angstige ondertoon in zijn stem.
“Zorgen dat u nooit nog iemand angst kunt aanjagen.” Ik haalde diep adem en legde mijn hoofd in zijn nek. Ik concentreerde me. Ik voelde mijn energie stromen, ik voelde de zijne. Even sloot ik mijn ogen. In een ruk opende ik ze weer, en ik zag het licht, het licht van de energiestromen. Overal in het publiek klonken “ooh’s” en “aah’s”. Ik liet het over me komen, ik zou gerechtigheid laten geschieden nu. Ik hoefde geen wraak, ik hoefde geen vergelding. Het enige wat ik zocht was rechtvaardigheid, ik zou zorgen dat hij nooit meer iemand angst kon aanjagen, geen volkeren meer kon onderdrukken.