02

'Het is lang geleden,' hoorde ik een stem vanachter mij zeggen. Mijn ogen sperde wijd open en geshockeerd met een tikkeltje drama draaide ik me in een soort slow motion om.
'Lang geleden dat ik jou zoetsappige lippen op die van de mijne heb geproefd.' Jacob leunde naar voren en drukte zijn goddelijk, adembenemende lippen op die van mij. Zo stonden we even stil, alsof de wereld om ons heen gepauzeerd was, wachtend tot wij klaar waren met dit hartverwarmende feest.
'Jake ik,' verder kwamen er geen woorden uit, ik keek hem aan alsof mijn leven aan een zijde draadje hing.
'Wat is er dan Bella? Wat is er zo belangrijk dat jou gezicht nu verward en onbegrijpend is?' Jacob haalde een plukje haar uit mijn gezicht en keek me serieus aan, hij had vanaf het moment dat ik me had omgedraaid al gemerkt dat er iets met me was, dat iets mijn gedachten bezig hield. Ik wilde het hem wel vertellen, echt. Maar de angst dat hij het verkeerd zou begrijpen stak als een dolk in mijn hart. Ik wist dat Jacob snel conclusies trok en vaak de moeite niet nam het hele verhaal aan te horen, en ik wist ook niet of dit wel het juiste moment zou zijn. Maar die blik in zijn ogen liet me twijfelen. Ik kon hem toch niet onbeantwoord hier laten staan met de leugen dat hij spoken zag?
Ik schraapte mijn keel en keek op.
'Vertel het me dan Bella!' Zijn stem werd opdringerig wat mij irriteerde, maar ergens ook wel begreep.
'Ik heb gedacht..'
'Dat doe je wel vaker Bells. Nee dat lieg ik, altijd.' Jacob zijn mondhoeken krulde op en zijn blik werd zachter.
'Ik meen het Jake,' zei ik op een wat vlottere, hardere toon, 'ik heb gedacht aan hem.' Dat speelse, liefdevolle gezicht van Jacob sloeg om naar een hard en verbitterde blik.
'Je had hem uit je hoofd gezet, je had het beloofd Bella!' Er was enig woede in zijn stem te herkennen, of eerder angst dat hij mijn gedachten weer bespeelde.
'Nee Jake niet op die manier,' legde ik hem rustig uit al wist ik dat Jacob nu alles behalve kalm was.
'Vertel me dan waarom die zak zo belangrijk voor je is.. juist nu dat alles goed gaat tussen ons!'
'Ik, ik weet het ook niet. Ik had een droom.. hij stond voor mijn raam zoals in de geschiedenisboeken van mijn leven. Zoals ik dat hoofdstuk al had afgesloten en nooit meer een kijkje terug zou nemen, maar nu zo maar het boek ineens weer open staat. Hij smachten om naar binnen te komen maar wist de grens die ik getrokken had. De pijn, zijn bedroefde gezicht staan op mijn netvlies gebrand Jacob, ik kan het niet uit mijn hoofd zetten!' Wanhopig ratelde ik maar door in de hoop dat hij me zou begrijpen en hij niet als een dwaas weg zou rennen en we weer van het pad af zouden wijken naar een goede toekomst.
'Je laat me geen andere keus,' mompelde Jacob. Ik verstarde, hoorde ik dat nu goed? Mijn hart begon sneller te bonzen en even was ik alles kwijt. Die woorden raakte me tot diep binnen mijn lichaam. Ik voelde het overal, de pijn.
'Ik zorg persoonlijk dat na school, jij een geweldige dag krijgt zodat hij uit jou gedachten verdwijnt.' Precies op dat moment ging de bel, alsof hij het had gepland.
'Bedankt Jake,' glimlachte ik terwijl alle zenuwen en angsten van daarnet al snel verdwenen. Ik drukte lichtjes een kus op zijn lippen en glimlachte voldaan.