Agni Kai - 211

Ik hield het vuur alleen op afstand om zelf niet verbranden. Ik hoorde zijn lach, maniakaal, hij was er van overtuigd dat hij me had. Maar net dat was zijn fout, nu wist ik waar hij was. In een mum van tijd ‘dronk’ ik het vuur op, en vuurde een laatste sliert in zijn richting. Geschrokken moest hij opzij duiken. Opnieuw zette hij de aanval weer in. Dit keer vocht ik mee.

Vuurballen vlogen heen en weer, rakelings langs zowel hem als mij. Nu ging het gelijk op, te gelijk. Hij was sterk, dat moest ik erkennen. Sterker dan ik hem had ingeschat. Zolang ik mezelf alleen verdedigde was ik hem de baas, maar in een echt gevecht moest ik veel meer moeite doen. Ik dook opzij voor een aanval van hem en probeerde tegelijk zelf een aanval uit te voeren. Maar ik verloor zijn tweede aanval uit het oog, een vuurbal raakte me pijnlijk op mijn arm. Ik schreeuwde het uit, ik stond in brand. Grijnzend kwam hij op me af. Ik stopte met vechten, met veel moeite verdedigde ik alleen. Ik had een grote fout gemaakt.

Een bliksemschicht kwam op me af. Ik moest bijna al mijn kracht gebruiken om hem door te sturen, de pijn was ondraaglijk. Al brandde mijn arm niet meer, de wonde was rood met blaren. En in het midden zelfs een stuk zwartgeblakerd. De hitte van de bliksem was te veel, maar ik had geen keuze. Ik stuurde hem door, uit de arena. Azlaï stond een paar meter verderop weer te hijgen. Ik stond recht en liep een eindje van hem weg, maar verloor hem geen moment uit het oog. Ik had een fout gemaakt, een grote. Ik had mijn eigen leven op het spel gezet, mijn missie. Ik moest winnen, hield ik mezelf voor. Voor Keylina. Voor Yue. Voor mijn ouders. Voor Yle en Katara. Voor de wereld. Ze hadden me nodig.