Agni Kai - 210

Minutenlang gebeurde er niets. Minuten werden een kwartier, een kwartier werd een half uur, een half uur werd een uur, anderhalf uur… We deden niets.
“Wel, durf je soms niet?”, schreeuwde hij plots. Ik glimlachte, hij was zijn geduld verloren. Het had nog lang geduurd. Nog even probeerde hij zich te beheersen, ik hoefde niet te kijken om zijn innerlijke strijd te volgen. Hij had mijn spelletje door, hij wilde zich niet gewonnen geven, maar nooit had hij geleerd geduldig te zijn. En dat zou mijn tactiek worden, dat was de manier waarop ik wilde winnen.

Een vuurbal kwam mijn kant op. Het publiek snakte naar adem. Kalm zette ik een stap opzij en ontweek hem. Ik draaide me om. De ongelovige blikken deden me stiekem deugd, maar vooral de geschrokken blik van Azlaï. Hij besefte nu dat ik niet zo eenvoudig te overwinnen was als hij dacht. Zonder iets te zien een onverwachte vuurbal ontwijken was niet iets dat zomaar elke vuurmeester deed. Om specifieker te zijn, alleen ik. Keylina beheerste het ook nog niet.
Het ongeloof zette zich om in woedde. Vuurballen en slierten schoten op me af. Ongeregeld, onvoorspelbaar, ongecontroleerd. Behendig ontweek ik de meesten, en ving de anderen op in mijn hand om ze te doven. Het was vermoeiend, maar Azlaï stond na een kwartier te hijgen. Ik had het nog langer kunnen uithouden. Weer keerde ik hem mijn rug toe. Het duurde een paar minuten voor hij weer op adem was gekomen, maar dat was de tijd die ik ook nodig had om weer helemaal fit te worden.

Opnieuw begon hij, hij viel me aan, dreef me in een hoek, … En net toen hij dacht gewonnen te hebben doofde ik al zijn vuur. Kalm keek ik hem aan.
“Goed zo, dat was al een hele verbetering.” Alsof ik alleen maar zijn lerares was, alsof dit alleen een training was. Ik liep naar het midden van de arena. Meteen rende hij weer op me af en zette een ring van vuur om me heen. Ik zag hem niet meer, hij mij niet. Nu was ik wel op mijn hoede, hij zou klaar staan als ik hier doorheen brak. Dus was dat precies wat ik niet deed.