Agni Kai - 209

“De regels zijn eenvoudig, beide strijders zullen in de arena blijven tot één van beiden de ander heeft overwonnen, zodat die nooit meer in staat is terug te vechten. Bovendien krijgen ze dadelijk elk een sleutel overhandigd. Door gebruik van beide sleutels zullen ze de kleine kooi kunnen openen waar zich hun prijs zal bevinden. Pas als ze hun tegenstander hebben overwonnen en de kooi geopend zal ook de arena geopend worden.” Ik luisterde aandachtig. Dus daar diende die sleutel voor. En ik kon zo raden wat zich dadelijk in die kooi zou bevinden. Of beter gezegd, wie. Dat was dus waarvoor Keylina me had willen waarschuwen. Maar het was haar keuze, zij was nu eenmaal de prijs. “Er wordt verwacht dat dit een zeer lange Agni Kai zal worden. Daarom is er eten en drinken voorzien voor de strijders. Om de vier uur krijgen zij een half uur pauze, waarin ze elkaar niet mogen aanvallen. Ze kunnen dan ook gebruik maken van de diensten van hun begeleiders.” Ik keek naar de wachter die bij me stond. “De prijs van dit gevecht zal het einde van de oorlog betekenen. Ik heb alle informatie die nodig is om te winnen, of alle macht om hem te beëindigen. Ik vel geen oordeel, de prijs van dit gevecht, ben ik.” Keylina draaide zich om en liep naar de kleine kooi. Ze stapte binnen en haar twee begeleiders sloten haar op. Een van hen liep naar mij en gaf me een sleutel. De andere sleutel was voor Azlaï. Het was begonnen.

“Deelnemers, hou u klaar.” Ik stond op en liep een eindje naar voren. Azlaï kwam me tegemoet, maar op geruime afstand van elkaar bleven we staan. “Tien. Negen.” Heel het publiek begon mee te tellen. “Acht. Zeven. Zes. Vijf.” Nu telde ik zelf ook mee. Ik wilde dat dit gevecht voorbij was. “Vier. Drie. Twee. Eén. Af!” Meteen werd het muisstil. Azlaï deed niets, ik evenmin. We staarden naar elkaar.
“Maak je klaar om te sterven.” Ik haalde mijn schouders op en draaide me om. Ik zou niet beginnen, kijken hoe hij zou reageren. Hij was als eerste aan zet.