Agni Kai - 208

Een kamermeisje maakte me wakker.
“U moet zich klaarmaken voor het gevecht”, zei ze. Ik knikte en stond op. Ze gaf me een stevig ontbijt, en nadat ik dat op had hielp ze me om me te wassen, gaf ze mijn kleren stuk voor stuk aan en stak ze mijn haar in een strakke knot, zodat het niet in de weg zou zitten.
“Bedankt”, zei ik oprecht. Een beetje steun kon ik wel gebruiken nu. Ik geloofde er nog steeds in, maar stilaan kwamen er toch een paar kleine twijfels opzetten.
“Graag gedaan mevrouw. Een wachter zal u zo komen halen”, meldde ze. Mevrouw… zo werd ik genoemd in de waterstam, hier hoorde dat niet thuis. Het kamermeisje liep naar de deur, maar draaide zich daar nog even om. “Succes.” Het was slechts een fluistering, maar het deed me goed. Ze glipte naar buiten. Opgelucht besefte ik dat wel meer mensen van de vuurnatie aan mijn kant stonden.

De arena was een gigantische kooi met grote tribunes errond. Een klein kooitje voor één persoon, schatte ik, stond er tegen. Een bewaker bracht me binnen en gebood me op een stoel te gaan zitten die klaar stond. Achter me stond tot mijn verbazing een tafel met eten en drinken. Vanop mijn stoel keek ik de immense kooi in. Plaats genoeg voor een stevig gevecht.
De vuurheer kwam binnen, vergezeld door een hoge officier in het leger. Ook hij ging zitten. We keken elkaar aan, om het kwaadst leek het wel. Mijn zenuwen waren als ijs in het vuur verdwenen. Ik had een missie.

Keylina kwam binnen met twee wachters, in haar hand hield ze een microfoon.
“Welkom”, sprak ze. “Welkom bij deze Agni Kai, een strijd tussen vuurheer Azlaï en zijn uitdager Lizzie, die een einde aan de oorlog wil maken.” Boe-geroep klonk uit de overvolle tribunes, maar hier en daar merkte ik ook iemand op die niet meededen, integendeel. Ze juichten me toe.